Zażalenie na postanowienie WSA w Lublinie w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody L. z dnia [...], znak [...] w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod ulicę
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 26 marca 2008 r., sygn. akt II SA/Lu 209/08 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi S. S. na decyzję Wojewody L. z dnia [...], znak [...] w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod ulicę postanawia uchylić zaskarżone postanowienie i przekazać sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie do ponownego rozpoznania.

Inne orzeczenia o symbolu:
6180 Wywłaszczenie nieruchomości i odszkodowanie, w tym wywłaszczenie gruntów pod autostradę
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie strona 1/2

Zaskarżoną decyzję Wojewody L. z dnia [...], znak [...], doręczono S. S. w dniu 18 stycznia 2008 r. wraz z pouczeniem co do sposobu i trybu wniesienia skargi. W związku z tym termin do złożenia odwołania upływał w dniu 18 lutego 2008 r.

W dniu 18 lutego 2008r. S. S. bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie (a nie za pośrednictwem organu) złożyła skargę na decyzję Wojewody L. z dnia [...], znak [...], w przedmiocie odszkodowania za grunt przejęty pod ulicę. Wraz ze skargą złożono wniosek o przyznanie prawa pomocy.

Postanowieniem z dnia 26 marca 2008r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy wskazując na art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), w myśl którego prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.

W ocenie Sądu skarga jest oczywiście bezzasadna, bowiem fakt, że skarżąca wniosła ją bezpośrednio do sądu administracyjnego, a nie jak przewiduje to art. 54 § 1 wskazanej ustawy za pośrednictwem organu, który wydał zaskarżony akt, w niniejszej sprawie oznacza, że skarga ta została złożona po terminie. Bowiem, jak wskazał Sąd, w przypadku wniesienia skargi bezpośrednio do Sądu administracyjnego, z pominięciem właściwego organu, o zachowaniu terminu do wniesienia skargi decyduje data przekazania skargi przez sąd pod adres organu administracji.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie przedmiotowa skarga wpłynęła do Sądu w dniu 20 lutego 2008 r.( a więc już po terminie). Została przekazana organowi w dniu 22 lutego 2008r., lecz Sąd wskazał, że nawet, gdyby ją wysłano w dniu, w którym wpłynęła, to i tak byłoby to po terminie.

Na to postanowienie S. S. złożyła zażalenie, podnosząc, że koperta została omyłkowo zaadresowana na adres Sądu, bowiem sama skarga zawierała właściwe oznaczenie organu. W ocenie skarżącej w takiej sytuacji powinna decydować data stempla pocztowego, czyli dzień, w którym złożyła tę skargę do Sądu, to jest dzień 18 lutego 2008 r.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

art. 247 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stanowi, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności skargi.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego fakt złożenia skargi przez S. S. bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, a nie za pośrednictwem właściwego organu administracji publicznej, nie stanowi podstawy do uznania tej skargi za oczywiście bezzasadną. Do twierdzenia takiego nie uprawnia również wpływ skargi po terminie, co przyjął Sąd pierwszej instancji.

W związku z powyższym, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w niniejszej sprawie powinien rozpoznać złożony wraz ze skargą wniosek o przyznanie prawa pomocy, a nie uznać, że skoro skarga została wniesiona po terminie, to jest ona bezzasadna.

Pamiętać bowiem trzeba, że należy tak interpretować przepisy obowiązującego prawa, aby nie zamykać stronie możliwości dochodzenia swych praw na drodze sądowej, o czym stanowi art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 roku (Dz. U. z 1993 r., nr 61, poz. 284 ze zm.).

Strona 1/2
Inne orzeczenia o symbolu:
6180 Wywłaszczenie nieruchomości i odszkodowanie, w tym wywłaszczenie gruntów pod autostradę
Inne orzeczenia z hasłem:
Inne
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda