Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 6 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. S. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 26 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Sz 393/14 oddalającego wniosek o wyłączenie sędziego w sprawie ze skargi R. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z [...] marca 2014 r. Nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego postanawia: oddalić zażalenie.
R. S. na rozprawie w dniu 19 lutego 2015 r. złożył pisemny wniosek o wyłączenie sędziego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Barbary Gebel, od rozpoznania sprawy z jego skargi na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Szczecinie z [...] marca 2014 r. Nr [...] w przedmiocie dodatku mieszkaniowego.
Skarżący wskazał, że podstawą wyłączenia sędziego WSA Barbary Gebel jest jej zachowanie procesowe jako Przewodniczącego i funkcjonariusza publicznego w sprawie o sygn. akt II SA/Sz 1073/11, podczas jawnego posiedzenia Sądu w dniu 14 stycznia 2015 r. w stosunku do osoby skarżącego. W szczególności podstawę wyłączenia wyżej wskazanego sędziego stanowi prowadzenie sprawy II SA/Sz 1073/11 za pomocą metod imponderabiliów i peerelowskiego pozytywizmu prawnego z okresu reżimu komunistyczno-peerelowskiego.
Sędzia WSA Barbara Gebel w dniu 20 lutego 2015 r. złożyła do akt sprawy oświadczenie, w którym wskazała, że nie istnieją ani przesłanki wymienione w art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.; dalej: p.p.s.a.), ani też okoliczności tego rodzaju, które mogłyby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do jej bezstronności w rozpoznawanej sprawie.
Postanowieniem z 26 lutego 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie oddalił wniosek o wyłączenie sędziego WSA Barbary Gebel.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji stwierdził, że instytucja wyłączenia sędziego jest gwarancją procesową dla strony, wywodzącą się z zasady obiektywizmu i bezstronności. Przesłanki wymienione art. 18 p.p.s.a. opierają się na związkach sędziego z przedmiotem lub podmiotami postępowania. Powiązania te są tego rodzaju, że niezależnie od subiektywnych odczuć osób występujących w sprawie czynią prawdopodobnym przypuszczenie, że rozpoznanie sprawy nie będzie odpowiadało wymogom bezstronności. Z kolei art. 19 p.p.s.a., umożliwia wyłączenie sędziego na wniosek złożony przez sędziego lub stronę, gdy zachodzą w sprawie okoliczności, poza wymienionymi w art. 18 tej ustawy, a które wskazywałyby na uzasadnioną wątpliwość, co do bezstronności sędziego w danej sprawie. Przy czym chodzi tu o jakąkolwiek wątpliwość, ale z zastrzeżeniem, że musi ona uzasadniać wyłączenie sędziego, na podstawie komentowanego przepisu. Zgodnie z treścią art. 22 § 2 p.p.s.a., wydanie postanowienia w przedmiocie wyłączenia sędziego musi być poprzedzone złożeniem wyjaśnień przez sędziego, którego wniosek dotyczy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał, że z wyjaśnienia złożonego przez sędziego WSA Barbarę Gebel w dniu 20 lutego 2015 r. wynika, że nie istnieją ani przesłanki z art. 18 p.p.s.a. ani też okoliczności, które mogłyby wywołać uzasadnioną wątpliwość co do bezstronności sędziego w rozpoznawanej sprawie.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, powyższe oświadczenie sędziego i jego prawdziwość nie budzi żadnych wątpliwości, że nie zachodzą okoliczności określone w art. 18 i art. 19 p.p.s.a. Zgodnie bowiem z ugruntowanym poglądem judykatury, który skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, skoro sędzia, którego dotyczy wniosek, złożył oświadczenie, że nie zachodzą żadne okoliczności określone w ww. przepisach, dające podstawę do wyłączenia sędziego od rozpoznania sprawy i prawdziwość tego oświadczenia nie budzi żadnych wątpliwości, to wniosek o jego wyłączenie nie zasługuje na uwzględnienie. Autorytet moralny sędziego przemawia za wiarygodnością złożonego wyjaśnienia i jeżeli strona żądająca wyłączenia zaprzecza prawdziwości, obowiązana jest wskazać i udowodnić okoliczności, które by podważały wiarygodność oświadczenia sędziego.