W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, po przeanalizowaniu oświadczeń i argumentów wnioskodawczyni, należy stwierdzić, iż nie wykazała ona, że spełnia przesłankę warunkującą przyznanie jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Jak już wyżej wskazano, zgodnie z treścią art. 246 § 1 P.p.s.a., ciężar dowodu spoczywa na stronie, która ubiega się o przyznanie prawa pomocy. Z użycia w tym przepisie określenia "gdy wykaże" wynika, że to strona ma przekonać sąd, iż znajduje się w sytuacji, która uzasadnia przyznanie jej prawa pomocy. W orzecznictwie powszechnie zatem przyjmuje się, że strona powinna należycie uzasadnić i uprawdopodobnić okoliczności, które wskazuje we wniosku o przyznanie prawa pomocy. Jeżeli fakty, które podaje we wniosku, nie znajdują pokrycia w aktach sprawy lub pozostają w sprzeczności z zawartymi tam informacjami, istnieją podstawy, aby odmówić przyznania prawa pomocy (por. postanowienie NSA z dnia 7 marca 2006 r., sygn. akt II OZ 211/06, publ. https://cbois.nsa.gov.pl). Podobnie ocenia się sytuację, gdy strona nie przedstawiła dokumentów, w oparciu o które można ustalić, jakimi środkami miesięcznie dysponuje i na jakim poziomie kształtują się koszty jej utrzymania, stwierdzając, że w takim przypadku niemożliwe jest ustalenie, czy poniesienie przez nią kosztów sądowych mogłoby wiązać się z uszczerbkiem utrzymania uzasadniającym przyznanie prawa pomocy.
W sytuacji, gdy oświadczenie strony zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, na wezwanie sądu jest ona zobowiązana złożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego (art. 255 p.p.s.a.). Niedopełnienie przez stronę obowiązku złożenia dodatkowego oświadczenia w całości lub w części uzasadnia oddalenie wniosku o przyznanie prawa pomocy (por. postanowienie NSA z dnia 28 lipca 2009 r. I OZ 744/09, publ. LEX nr 552404). Chcąc skorzystać z prawa pomocy, wnioskodawca powinien liczyć się z koniecznością udzielania wszelkich wyjaśnień odnoszących się do jego sytuacji materialnej oraz członków jego rodziny, a także udokumentowania podnoszonych we wniosku okoliczności.
Biorąc powyższe pod uwagę i przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż Sąd pierwszej instancji prawidłowo wezwał wnioskodawczynię do nadesłania stosownych dokumentów i oświadczeń. H.O. nie wywiązała się z tego obowiązku, uniemożliwiając tym samym pełną ocenę swojego rzeczywistego stanu majątkowego. Opierając się zatem wyłącznie na złożonych przez wnioskodawczynię oświadczeniach Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo stwierdził, iż nie wykazała ona, że spełnia przesłankę warunkującą przyznanie jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Sąd pierwszej instancji wziął pod uwagę całość znajdującego się w aktach sprawy materiału dowodowego i dostatecznie uzasadnił swoje stanowisko.
Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela również rozważania Sądu pierwszej instancji odnośnie braku znaczenia dla niniejszej sprawy podnoszonego przez wnioskodawczynię faktu, iż niniejsza sprawa dotyczy wyłącznie jej osobistego majątku. W orzecznictwie ugruntowany jest bowiem pogląd, że nawet rozdzielność majątkowa małżeńska nie zwalnia małżonków z wynikającego z art. 23 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego obowiązku wzajemnej pomocy. Obowiązek ten jest niezależny od rodzaju ustroju majątkowego małżeńskiego, a ponadto obejmuje on także wydatki związane z prowadzeniem postępowań sądowych. Zauważyć należy, że rozdzielność majątkowa małżeńska w świetle przepisów prawa rodzinnego odnosi się, jak sama nazwa wskazuje, wyłącznie do majątków małżonków, a nie do ich wzajemnych obowiązków. Rozdzielność majątkowa dotyczy zatem jedynie kwestii zobowiązań każdego z małżonków wobec osób trzecich, a także kwestii samodzielnego dysponowania i zarządzania swoimi majątkami (por postanowienie NSA z dnia 28 stycznia 2014 r., sygn. akt I FZ 11/04, publ. www.cbois.nsa.gov.pl).
W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie trafnie wywiódł, iż w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki do zastosowania wobec wnioskodawczyni art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a., a w konsekwencji, że wniosek H.O. o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym nie zasługiwał na uwzględnienie.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł, jak w sentencji postanowienia.