Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Dzbeńska po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji na zarządzenie Sędziego Przewodniczącego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 1821/10 o pozostawieniu bez rozpoznania odpowiedzi na skargę w sprawie ze skargi Miasta P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej postanawia: uchylić zaskarżone zarządzenie
Zarządzeniem z dnia 18 lutego 2011 r., sygn. akt I SA/Wa 1821/10 Przewodniczący pozostawił bez rozpoznania pismo Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji, stanowiące odpowiedź na skargę wniesioną przez Miasto P. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej.
W uzasadnieniu zarządzenia wskazano, że pismo stanowiące odpowiedź na skargę, zostało podpisane przez M. N. - Zastępcę Dyrektora Departamentu Administracji Publicznej, z upoważnienia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji.
Wobec powyższego zarządzeniem z dnia 10 listopada 2010 r. wezwano Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji do uzupełnienia braków formalnych odpowiedzi na skargę poprzez podpisanie tego pisma w terminie siedmiu dni, pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania.
Pozostawiając odpowiedź na skargę bez rozpoznania wskazano, że nie można uznać za skuteczne wyznaczenie w tym postępowaniu zastępcy procesowego na podstawie art. 268a k.p.a., gdyż przepis ten stanowi podstawę prawną do udzielenia przez organ administracji publicznej pracownikowi kierowanej jednostki organizacyjnej upoważnienia do załatwiania spraw w imieniu tego organu i może być wykorzystany wyłącznie w ramach postępowania administracyjnego, a nie w ramach postępowania sądowego.
W świetle zaś art. 32 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej powoływanej jako P.p.s.a., stroną w postępowaniu prowadzonym przez sąd administracyjny jest skarżący i organ, którego działanie lub bezczynność jest przedmiotem skargi. Jeżeli jednak ustawodawca uznał, że stroną postępowania sądowego jest odpowiedni organ, to podejmowane przez niego czynności procesowe co do zasady następują przez aktualnego piastuna organu. Przy czym strona może podejmować czynności przez umocowanego pełnomocnika, jeżeli spełni warunki określone w art. 35 § 1 i nast. P.p.s.a. Pełnomocnikiem strony może być jej pracownik, a więc osoba pozostająca ze stroną w stosunku pracy. Warunek ten, co do zasady, wyklucza możliwość udzielenia przez organ pełnomocnictwa pracownikowi urzędu obsługującego organ. Pracownik urzędu nie jest bowiem pracownikiem strony - organu. Trafność tego stanowiska Przewodniczący upatruje również w treści art. 35 § 2 P.p.s.a., który wymienia strony postępowania mogące być reprezentowane przez pracownika, przy czym pomija w swej regulacji organ. Nie jest zatem skuteczne udzielenie pełnomocnictwa procesowego pracownikowi urzędu obsługującego organ lub upoważnienia na podstawie art. 268a K.p.a., ponieważ przepis ten dotyczy postępowania administracyjnego. W przypadku organu, którym jest minister kierujący określonym działem administracji rządowej, czynności w postępowaniu sądowym może podjąć skutecznie wyłącznie aktualny piastun tego organu lub ustanowiony pełnomocnik (adwokat, radca prawny).
Biorąc powyższe okoliczności po uwagę, w ocenie Przewodniczącego, czynności w postępowaniu sądowym może skutecznie podjąć aktualny piastun tego organu - J. M., który jednak nie podpisał odpowiedzi na skargę.