Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jolanta Rudnicka po rozpoznaniu w dniu 8 maja 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia P. D. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 1822/17 o odrzuceniu skargi P. D. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z 28 grudnia 2017 r., II SA/Wa 1822/17, odrzucił skargę P. D. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z [...] września 2017 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku. W uzasadnieniu Sąd I instancji podniósł, że zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału II z 14 listopada 2017 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych wymienionej skargi, w terminie 7 dni, pod rygorem odrzucenia skargi, przez nadesłanie pełnomocnictwa procesowego upoważniającego do działania w imieniu skarżącego przed sądem administracyjnym lub sądami administracyjnymi. Przedmiotowe wezwanie doręczono pełnomocnikowi 4 grudnia 2017 r. (dowód - zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki oraz wydruk ze strony Poczty Polskiej "Śledzenie przesyłek" w aktach sądowych sprawy). Pomimo upływu zakreślonego w wezwaniu terminu, adwokat J. P. nie uczynił zadość wezwaniu Sądu i nie nadesłał pełnomocnictwa do działania w imieniu skarżącego przed WSA w Warszawie w przedmiotowej sprawie.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł P. D., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, zaskarżając je w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił oparcie się na błędnym ustaleniu, że w aktach sprawy brak jest pełnomocnictwa mocującego do działania przed sądami administracyjnymi, a w konsekwencji niezasadne zastosowanie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. W uzasadnieniu wskazano, że pełnomocnictwo udzielone przez skarżącego zawierało upoważnienie do występowania przed "sądami administracyjnymi obu instancji" i winno zostać przekazane przez Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z aktami do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W takim stanie rzeczy bezprzedmiotowe było wzywanie pełnomocnika do przedkładania kolejny raz pełnomocnictwa, a tym samym nie zachodziły i nie zachodzą braki formalne, które uniemożliwiałyby dalsze procedowanie Sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 37 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2017 r., poz. 1369 ze zm.; dalej jako: "p.p.s.a.") pełnomocnik obowiązany jest przy pierwszej czynności procesowej dołączyć do akt sprawy pełnomocnictwo z podpisem mocodawcy lub wierzytelny odpis pełnomocnictwa. Adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy, a także doradca podatkowy mogą sami uwierzytelnić odpis udzielonego im pełnomocnictwa oraz odpisy innych dokumentów wykazujących ich umocowanie. Sąd może w razie wątpliwości zażądać urzędowego poświadczenia podpisu strony.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego okoliczność, że pełnomocnictwo znajduje się w aktach administracyjnych przedstawionych Sądowi wraz ze skargą nie wyczerpuje dyspozycji art. 37 § 1 w zw. z art. 46 § 3 p.p.s.a. i nie zwalnia pełnomocnika z obowiązku doręczenia na wezwanie sądu prawidłowego pełnomocnictwa. Ten ostatni przepis stanowi (po jego nowelizacji dokonanej ustawą z 9 kwietnia 2015 r. o zmianie ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.2015.658), która weszła w życie z dniem 15 sierpnia 2015 r.), że do pisma należy dołączyć pełnomocnictwo lub jego wierzytelny odpis, jeżeli pismo wnosi pełnomocnik, który w danej sprawie nie złożył jeszcze tych dokumentów przed sądem. Przepis ten nie tylko usprawnia postępowanie przed sądem administracyjnym (przez umożliwienie wniesienia wierzytelnego odpisu pełnomocnictwa), ale także powinien wyeliminować rozbieżności występujące w orzecznictwie sądów administracyjnych dotyczące omawianego zagadnienia. Przy czym wymaga podkreślenia, że skarga w rozpoznawanej sprawie została wniesiona w czasie obowiązywania art. 46 § 3 p.p.s.a. w nowym brzmieniu.