Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2008 r. sygnatura akt I SA/Wa 224/08 o odmowie przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi w sprawie ze skargi Z. M. na decyzję Wojewody M. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy ustanowienia prawa użytkowania wieczystego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie

Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Przywrócenie terminu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda
Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 20 marca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 224/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Z. M., reprezentowanej przez radcę prawnego A. W., przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi na decyzję Wojewody M.. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż pismem z dnia 19 lutego 2008 r. pełnomocnik strony wezwany został do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi poprzez nadesłanie czterech egzemplarzy odpisów środka zaskarżenia, w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi. Wezwanie to doręczne było radcy prawnemu w dniu 21 lutego 2008 r. W dniu 10 marca 2008 r. pełnomocnik strony wystąpiła z wnioskiem o przywrócenie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi, uzasadniając swój wniosek faktem, iż w dniach od 18 lutego do 3 marca 2008 r. była chora i przebywała na zwolnieniu lekarskim.

Sąd I instancji uznał, iż okoliczność ta nie stanowiła przesłanki dla przywrócenia uchybionego terminu, nie wskazuje ona bowiem na brak winy strony i jej pełnomocnika w uchybieniu. Zdaniem Sądu choroba radcy prawnego nie uniemożliwiała mu dokonania czynności w postępowaniu, jakim było nadesłanie odpisów skargi, gdyż mógł on posłużyć się pomocą osób trzecich, takich jak domownicy czy pracownicy kancelarii.

Zażalenie na to postanowienie wniosła Z. M., reprezentowana przez tego samego radcę prawnego, domagając się jego uchylenia i przekazania sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu naruszenie art. 87 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwane dalej "P.p.s.a.". W uzasadnieniu pełnomocnik strony podniosła, iż stanowisko wyrażone przez Sąd I instancji w sposób wysoce rygorystyczny traktuje osoby będące profesjonalnymi pełnomocnikami i stawia przed nimi wymóg podejmowania czynności nawet w okresie niedyspozycji spowodowanej chorobą. W ocenie radcy prawnego działającego w sprawie twierdzenie taki jest niezasadne, a zwolnienie lekarskie, przedstawione wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu, winno w sposób wystarczający uprawdopodabniać niemożność dokonania czynności procesowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie należy uznać za uzasadnione.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, iż zgodnie z art. 87 § 2 P.p.s.a. na stronie domagającej się przywrócenia uchybionego terminu do dokonania czynności w postępowaniu, spoczywa obowiązek uprawdopodobnienia okoliczności uzasadniających brak jej winy w uchybieniu. Podkreślenia wymaga fakt, iż instytucja uprawdopodobnienia jest dalece mniej rygorystyczna niż udowodnienie danej okoliczności. Oznacza to, iż samo wykazanie zdarzenia lub faktu, który wskazuje na prawdopodobieństwo braku winy winno być wystarczającym dla uznania, iż zachodzą przesłanki do przywrócenia terminu o jakich mowa w art. 86 § 1 P.p.s.a. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zwolnienie lekarskie, z którego wynika iż pełnomocnik strony, ustanowiony w postępowaniu, miał zalecenie leżenia w trakcie choroby, stanowi takie wykazanie okoliczności wyłączającej winę zarówno strony jak i jej reprezentanta. Stawianie profesjonalnemu pełnomocnikowi wymogu wyręczenia się osobami trzecimi w dokonaniu czynności nie znajduje uzasadnienia w obowiązujących przepisach. Zasadnym jest stanowisko wyrażone w zażaleniu, iż wymaganie od adwokata lub radcy prawnego działania w trakcie trwania udokumentowanej choroby uniemożliwiającej podejmowanie czynności jest nadmiernie rygorystyczne i stawia w gorszej sytuacji strony, które nie działają w postępowaniu osobiście lecz przez ustanowionego profesjonalnego pełnomocnika. Stwierdzić zatem należy, iż zaskarżone postanowienie wydane zostało z naruszeniem art. 87 § 2 P.p.s.a. i z tej przyczyny podlega uchyleniu,

Rozpoznając złożony wniosek Wojewódzki Sąd Administracyjny winien zważyć, iż obowiązek określony w art. 47 § 1 i art. 49 § 1 P.p.s.a., polegający na dołączeniu odpisów, obciąża składającego pismo, jeżeli brak w tym zakresie uniemożliwi nadanie pismu procesowemu właściwego biegu. Nie można zatem uznać, że każde nieuzupełnienie braków formalnych pisma będzie prowadziło do sytuacji pozostawienia go bez rozpoznania bądź odrzucenia. Podstawą takiego rozstrzygnięcia może być jedynie brak istotny, tzn. taki którego nieusunięcie uniemożliwia nadanie pismu dalszego biegu. Braku odpisu zażalenia nie można zakwalifikować do braku istotnego, ponieważ Sąd jest bowiem władny wykonać dodatkową kopię zażalenia we własnym zakresie, a tym samym nadać prawidłowy bieg złożonemu pismu.

Mająca uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 188 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1
Inne orzeczenia o symbolu:
6076 Sprawy objęte dekretem o gruntach warszawskich
Inne orzeczenia z hasłem:
Przywrócenie terminu
Inne orzeczenia sądu:
Naczelny Sąd Administracyjny
Inne orzeczenia ze skargą na:
Wojewoda