W sytuacji niewykonania nałożonego obowiązku sporządzenia wniosku na urzędowym formularzu, Sąd I instancji nie miał innej możliwości, jak tylko pozostawić wniosek ten bez rozpoznania, bowiem skutek taki określony został w powołanym wyżej przepisie art. 257 P.p.s.a. Wypada wskazać również, że strona może wnieść o przyznanie prawa pomocy na każdym etapie postępowania, w tym także złożyć kolejny wniosek w tym przedmiocie, dochowując wymogów formalnych, co wynika z treści art. 243 § 1 P.p.s.a.
Zaznaczyć należy, iż w sytuacji określonej w art. 257 w związku z art. 49 § 1 i art. 252 P.p.s.a. Sąd badając, czy czynność procesowa została dokonana w terminie ustawowym nie jest uprawniony do badania przyczyn ewentualnego niewykonania nałożonego na stronę obowiązku. Skutki niewykonania wezwania w terminie mają bowiem charakter obiektywny, niezależny od okoliczności leżących po stronie dokonującego czynności procesowej. Istnieje wprawdzie możliwość uchylenia się od skutków nie dokonania czynności procesowej w terminie (bez winy strony), jednakże w odrębnym postępowaniu, którego wszczęcie uzależnione jest od wniosku strony o przywrócenie terminu do dokonania określonej czynności procesowej. W ewentualnym wniosku o przywrócenie terminu, strona może podać okoliczności, które jej zdaniem spowodowały niewykonanie nałożonego przez Sąd I instancji obiowiązku. Przedmiotem niniejszego postępowania zażaleniowego jest postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku o pozostawieniu bez rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Z tego też względu Naczelny Sąd Administracyjny nie może w tym postępowaniu oceniać przyczyn niewykonania przez skarżącego wezwania Sądu o uzupełnienie barku formalnego wniosku. Powyższe kwestie, wychodzące poza zakres niniejszego postępowania zażaleniowego, pozostają poza oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił zażalenie na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 P.p.s.a.