Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 kwietnia 2015 r., sygn. akt II SAB/Wa 320/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi W.S. na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 30 listopada 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił W.S. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym. Sąd uznał, iż wnioskodawca nie wykazał, że spełnia przesłankę warunkującą przyznanie prawa pomocy w żądanym zakresie stwierdzając, że wprawdzie deklarowany dochód w przeliczeniu na jednego członka rodziny skarżącego nie jest wysoki, to jednak jest on właścicielem domu, w którym mieszka oraz nieruchomości rolnej, która zaspokaja potrzeby rodziny. Zdaniem Sądu, skoro skarżący posiada gospodarstwo rolne to może rozporządzać nim w sposób przynoszący dochody.
Odnosząc się do stanu zdrowia skarżącego, Sąd stwierdził, iż z nadesłanej do akt sprawy dokumentacji medycznej wynika, że cierpi on na pewne schorzenia, leczy się i rehabilituje. Natomiast ani w stosunku do niego, ani jego żony nie zostało wydane orzeczenie o całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy. Tym samym, skoro prowadzone przez nich gospodarstwo nie przynosi dochodów, to brak jest przeszkody do poszukiwania przez nich innych źródeł zarobkowania.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł W.S., domagając się jego uchylenia i przyznania prawa pomocy zgodnie z wnioskiem.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 246 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.", przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej następuje w zakresie całkowitym, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Instytucja prawa pomocy ma na celu umożliwienie dochodzenia swoich praw przed sądem osobom o bardzo niskich dochodach lub całkowicie tych dochodów pozbawionych, które z uwagi na swą sytuację materialną nie są w stanie pokryć kosztów związanych z postępowaniem sądowym. Podkreślenia ponadto wymaga, że instytucja prawa pomocy stanowi wyjątek od zasady przewidzianej w art. 199 P.p.s.a., zgodnie z którą strony samodzielnie ponoszą koszty postępowania, związane ze swym udziałem w sprawie.
Należy stwierdzić, że oceniając sytuację majątkową wnioskodawcy Sąd I instancji właściwie uznał, że nie uzasadnia ona przyznania mu prawa pomocy w żądanym zakresie. Niewątpliwie miesięczny dochód osiągany przez gospodarstwo domowe skarżącego jest nieznaczny w przeliczeniu na osobę, to jednak skarżący wskazał, że jest posiadaczem domu o pow. 200 m² oraz nieruchomości rolnej o pow. 10,8845 ha, w tym lasu o pow. 1,6 ha. Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego posiadanie majątku, co ma miejsce w niniejszej sprawie, wyklucza możliwość zwolnienia od kosztów sądowych. Pod pojęciem stanu majątkowego należy bowiem rozumieć nie tylko zasób gotówki, znajdujący się w posiadaniu strony, lecz również środki finansowe ulokowane w majątku ruchomym i nieruchomym. Z tego też względu posiadanie majątku, w postaci jakichkolwiek aktywów, zawsze rzutuje na ocenę prawa do zwolnienia strony z kosztów postępowania. W judykaturze powszechnie przyjęty jest pogląd, że sposób w jaki właściciel wykorzystuje swój majątek, nie może mieć wpływu na ocenę, czy posiada on dostateczne środki na pokrycie kosztów. Istotne jest bowiem, że posiadany majątek może przynosić potencjalne pożytki, natomiast jego niewykorzystywanie należy ocenić jako świadome pozbawianie się środków koniecznych do zaspokajania potrzeb swoich i rodziny.
W takiej sytuacji należało uznać, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zasadnie, zaskarżonym postanowieniem, odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym.
Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.