Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 3 czerwca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. K. i P. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 27 lutego 2015 r., sygn. akt II SA/Sz 77/15 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji Wojewody Z. z dnia [...] listopada 2014 r., Nr [...] w sprawie ze skargi I. K. i P. K. na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] listopada 2014 r., Nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.
I. K. i P. K., w złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skardze na decyzję Wojewody Z. z dnia [...] listopada 2014 r., utrzymującą w mocy decyzję Starosty P. z dnia [...] września 2014 r., Nr [...]ograniczającą sposób korzystania z części nieruchomości skarżących, działki nr [...] obręb M., gmina P., polegający na założeniu i przeprowadzeniu przez nieruchomość napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 kV relacji [...] , zawarli wniosek o wstrzymanie jej wykonania.
Oddalając postanowieniem z dnia 27 lutego 2015 r. powyższy wniosek, Sąd Wojewódzki wskazywał, że wprawdzie wniesienie skargi na ww. decyzję powinno było skutkować wstrzymaniem przez organ odwoławczy jej wykonania - na podstawie art. 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2014 r., poz. 518 ze zm.), zwanej dalej: "u.g.n." - brak jednak takiego rozstrzygnięcia nie jest jednak obarczony żadnymi sankcjami.
Zdaniem Sądu Wojewódzkiego, istotnym w niniejszym przypadku było, że w wyniku rozpoznania wniosku inwestora planującego założenie i przeprowadzenie przez nieruchomość skarżących napowietrznej linii elektroenergetycznej 110 kV, wydane zostały dwie decyzje Starosty P. z dnia [...] września 2014 r. Pierwsza z nich - wydana w trybie art. 124 ust. 1 u.g.n. - dotyczyła ograniczenia sposobu korzystania z części nieruchomości skarżących. Przedmiotem drugiej zaś - wydanej w trybie art. 124 ust. 1a u.g.n. i opatrzonej rygorem natychmiastowej wykonalności - było zezwolenie na niezwłoczne zajęciu części nieruchomości skarżących. Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Wojewodę Z. decyzją z dnia [...] listopada 2014 r., która objęta przedmiotem skargi w sprawie o sygn. akt II SA/Sz 78/15. W takiej sytuacji - zdaniem Sądu - należało stwierdzić brak spełnienia w niniejszej sprawie przesłanek do zastosowania art. 9 u.g.n., skoro w obrocie funkcjonuje decyzja zezwalająca na niezwłocznie zajęcie nieruchomości, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności.
Zważywszy jednocześnie, że skarżący - pomimo takiego obowiązku - nie przytoczyli w skardze żadnych okoliczności, które przemawiałyby za udzieleniem im ochrony tymczasowej, złożony przez nich - na podstawie art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) dalej "P.p.s.a." - wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji nie mógł zostać uwzględniony.
I. K. i P. K.we wniesionym na powyższe postanowienie zażaleniu, zakwestionowali jego prawidłowość.
Odpowiedź na zażalenie nie została wniesiona.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 61 § 3 P.p.s.a., Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Z konstrukcji powyższego przepisu wynika, że obowiązek przedstawienia okoliczności, które pozwolą sądowi na dokonanie oceny, czy spełnione są przesłanki uzasadniające wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, spoczywa wyłącznie na wnioskodawcy. Domagając się wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, skarżący musi wykazać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia tym aktem znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.