Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 3 lipca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. i L. F. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 474/08 w przedmiocie odmowy wstrzymania wykonania decyzji w sprawie ze skargi I. i L. F. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2008 r. odmówił wstrzymania wykonania decyzji Ministra I. z dnia [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że z konstrukcji art. 61 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wynika, iż to na skarżącym spoczywa ciężar wykazania istnienia przesłanek, o których w nim mowa, a stanowiących zarazem podstawę do ewentualnego wstrzymania wykonania decyzji. Wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu, jak wywodził dalej Sąd, powinien zawierać odrębne uzasadnienie, ponieważ sąd rozpoznając go nie dokonuje jednocześnie oceny zasadności skargi. Wniosek skarżących o wstrzymanie wykonania decyzji Ministra nie został uzasadniony.
Podnoszona przez skarżących okoliczność, że w wyniku wykonania decyzji zostaną pozbawieni jedynego źródła utrzymania nie przemawiała, w ocenie Sądu, za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący nie powołali w złożonym wniosku istotnych okoliczności, albowiem nie określili, jak podkreślał Sąd, na jaką konkretnie szkodę lub trudne do odwrócenia skutki może ich narażać wykonanie kwestionowanej decyzji.
Postanowienie to zaskarżyli skarżący. W zażaleniu podkreślili, że na skutek wykonania decyzji zostaną pozbawieni jedynego źródła utrzymania, ponieważ nie będą mogli prowadzić w dalszym ciągu działalności gospodarczej.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem, niemniej jednak Naczelny Sąd Administracyjny nie mógł podzielić przedstawionego w nim wywodu.
Podkreślić trzeba, że art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., umożliwia sądowi wstrzymanie wykonania w całości lub w części kwestionowanego aktu administracyjnego lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Ewentualne wstrzymanie wykonania aktu zależy od wykazania przez stronę istnienia przesłanek z art. 61 § 3.
W rozpoznawanej sprawie, Sąd uznał, że skarżący nie określili, na jaką konkretną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki wykonanie decyzji Ministra może ich narazić. Z tym stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Skarżący w złożonej skardze zamieścili wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji. Całość jest na tyle przejrzysta, że nie wymagała konstruowania odrębnego uzasadnienia dla wniosku.
Wniosek skarżących zawiera wyraźne wskazanie, w czym upatrują zagrożenia w związku z wykonaniem zaskarżonej decyzji. Wskazali, że wykonanie tej decyzji, narazi ich na utratę jedynego źródła utrzymania, z uwagi na konieczność zaprzestania prowadzenia działalność gospodarczej. Takie okoliczności jak wskazali, mogą ich narazić na trudne do odwrócenia skutki. Nie do końca wynika z uzasadniania postanowienia Sądu I instancji, jakie oprócz tych informacji skarżący mieliby zamieścić w złożonym wniosku, skoro dla Sądu przy znajomości specyfiki ustawy w oparciu, o którą Minister wydał zaskarżoną decyzję wiadomym jest, że wykonanie decyzji może narazić skarżących na trudne do odwrócenia skutki.