W sprawie skarżących główny problem koncentruje się zupełnie na innej materii. Zauważyć trzeba, że w myśl powoływanego już powyżej przepisu sąd administracyjny może, a nie musi wstrzymać wykonanie kwestionowanego aktu lub czynności. Decyzja zaskarżona przez skarżących została wydana na bazie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721, ze zm.). Stosownie do treści art. 17 ust. 2 tej ustawy, decyzji tego rodzaju nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli jest to niezbędne do wykazania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Przyjmując takie rozwiązanie ustawodawca uznał, że jest ono konieczne dla usprawnienia procesu inwestycyjnego budowy dróg. Wstrzymanie wykonania decyzji wydanej na podstawie powołanego art. 17 cyt. ustawy byłoby, zatem działaniem sprzecznym z założeniem ustawodawcy i niweczyłoby cel takiego uregulowania. Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie już wyrażał swoje stanowisko co do tej kwestii m.in. w postanowieniu NSA z dnia 3 października 2007 r., sygn. akt I OZ 707/07; postanowieniu NSA z dnia 10 września 2007 r., sygn. akt I OZ 659/07; postanowieniu NSA z dnia 30 marca 2007 r., sygn. akt I OZ 202/07 oraz postanowieniu NSA z dnia 30 października 2007 r., sygn. akt I OZ 798/07, niepubl.
W ramach wydanej decyzji na podstawie art. 17 powołanej ustawy nie zachodzi sytuacja pozbawienia skarżących prawa własności, zostaje jednak ograniczona możliwość dysponowania nieruchomością. Zajęcie jej następuje niemniej jednak za odpowiednim odszkodowaniem, co wynika z art. 12 ust. 4 i art. 18 ustawy. Zaskarżona decyzja uzyskała rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na szczególny charakter i ważny interes społeczny i gospodarczy, dotyczy ona, bowiem procesu inwestycyjnego budowy drogi krajowej. Zatem jej wstrzymanie byłoby istotnym zaburzeniem tegoż procesu i jednocześnie naruszałoby w sposób rażący społeczny interes, który stał się podstawą wydania orzeczenia. Kolizja interesu indywidualnego z interesem społecznym, co ma miejsce w niniejszej sprawie, nie może przesądzać o pozytywnym rozstrzygnięciu wniosku skarżących. Godzi się zauważyć, że wynikłe skarżącym szkody z wykonania decyzji podlegają uwzględnieniu w trybie art. 18 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.