Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia S.M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 1416/09 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi S.M. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie uchylenia decyzji postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił S.M., reprezentowanemu przez adwokata, przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż we wniosku skarżący podał, że jest właścicielem dwóch domów i gospodarstwa rolnego, a ponadto uzyskuje stały dochód w kwocie 2700 zł. Skarżący wskazał, że posiadane nieruchomości nie przynoszą zysków, jedynie generują znaczne koszty, dlatego też pismem z dnia 16 kwietnia 2010 r. skarżący wezwany został do przedłożenia, w terminie siedmiu dni, dokumentów potwierdzających uzyskiwany dochód, wysokość ponoszonych wydatków, wyciągów z rachunków bankowych oraz zaświadczeń określających rodzaj i wielkość posiadanych nieruchomości oraz wskazujących czy z nieruchomości tych osiągany jest dochód. Wezwanie to pozostało bez odpowiedzi. Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał więc, iż skarżący nie wykazał w sposób dostateczny, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania.

Zażalenie na to postanowienie wniósł S.M., prawidłowo reprezentowany, domagając się jego uchylenia. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego podniósł, iż nie sposób ustalić, czy przyczyną odmowy przyznania prawa pomocy była wysokość dochodów uzyskiwanych przez stronę, czy też niewykonanie przez nią wezwania do przedstawienia dodatkowych dokumentów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a., stanowi, że jeżeli oświadczenie strony, zawarte we wniosku o przyznanie prawa pomocy, okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest zobowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.

W przedmiotowej sprawie S.M. wezwany został przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie do przedłożenia, w terminie siedmiu dni, dokumentów potwierdzających uzyskiwany dochód, wysokość ponoszonych wydatków, wyciągów z rachunków bankowych oraz zaświadczeń określających rodzaj i wielkość posiadanych nieruchomości oraz wskazujących czy z nieruchomości tych osiągany jest dochód. Wezwania tego nie wykonał, dlatego też Sąd I instancji oparł się na oświadczeniu zawartym we wniosku i odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy. Stanowisko to uznać trzeba za zasadne.

Podkreślić bowiem trzeba, iż zgodnie z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie prawa do pomocy osobie fizycznej w zakresie częściowym następuje gdy wykaże ona, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku w utrzymaniu niezbędnym dla niej i jej rodziny. Instytucja zwolnienia od kosztów postępowania ma charakter wyjątkowy i może być zastosowana jedynie wobec osób o bardzo trudnej sytuacji materialnej, czyli takich, które ze względu na okoliczności życiowe pozbawione są jakichkolwiek środków do życia, lub środki te są tak bardzo ograniczone, iż wystarczają jedynie na zaspokojenie podstawowych potrzeb. Skarżący, jako osoba uzyskująca stały, miesięczny dochód w kwocie 2700 zł, za osobę taką nie może być uznany.

Nie można uznać za zasadny zarzutu zażalenia braku wskazania podstaw w zaskarżonym postanowieniu co do przyczyn oddalenia wniosku w zakresie zwolnienia od wpisu od skargi kasacyjnej wynoszącego 100 zł. W zaskarżonym postanowieniu Sąd I instancji wyraźnie stwierdził brak podstaw do przyznania stronie prawa pomocy we wnioskowanym zakresie z uwagi na osiągany stały i regularny dochód w kwocie około 2700 zł oraz posiadane nieruchomości gruntowych i budynkowych.

Niewykonanie wezwania Sądu m.in. co do wykazania wysokości ponoszonych wydatków, uniemożliwiało Sądowi I instancji pełną ocenę sytuacji ekonomicznej strony, co nie oznacza, iż uchylenie się od nałożonego obowiązku stwarzało podstawę do uwzględnienia wniosku.

Tym samym za w pełni uzasadnione uznać należy stanowisko Sądu I instancji, a zaskarżone postanowienie za zgodne z prawem.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Strona 1/1