Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej , nr [...] w przedmiocie nabycia przez gminę z mocy prawa nieruchomości zajętej pod drogę publiczną
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. P. i M. T. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 marca 2014 r., sygn. akt I SA/Wa 3269/13 o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi K. P. i M. T. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013 r., nr [...] w przedmiocie nabycia przez gminę z mocy prawa nieruchomości zajętej pod drogę publiczną postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie strona 1/2

Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę K. P. i M. T. na decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia [...] października 2013r., nr [...], w przedmiocie nabycia przez gminę z mocy prawa nieruchomości zajętej pod drogę publiczną. W jego uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż zaskarżona decyzja Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej została doręczona skarżącym w dniu 8 listopada 2013 r. - w trybie art. 43 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1960 r. Nr 30, poz. 168 ze zm.) - dalej: K.p.a. Skarga z dnia 28 listopada 2013 r. wpłynęła bezpośrednio do Sądu w dniu 9 grudnia 2013 r., który w dniu 11 grudnia 2013 r. (data nadania w placówce pocztowej) przekazał ją Ministrowi - powołując się na przepis art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej P.p.s.a. Tym samym za datę wniesienia przedmiotowej skargi należało przyjąć dzień 11 grudnia 2013 r., co oznaczało, że została ona złożona z uchybieniem ustawowego trzydziestodniowego terminu przewidzianego na jej złożenie liczonego od dnia doręczenia zaskarżonej decyzji.

Pismami z dnia 14 lutego 2014 r. skarżące zwróciły się o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Podniosły, że niezachowanie terminu wynikało z ich niewiedzy, iż skargę należało skierować do organu wydającego decyzję. Według skarżących datą ustania przyczyny uchybienia terminowi był 11 lutego 2014 r., gdy doręczono im postanowienie o odrzuceniu skargi.

Postanowieniem z dnia 14 marca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił skarżącym przywrócenia terminu do wniesienia skargi. Zdaniem Sądu I instancji we wniosku o przywrócenie terminu skarżące nie przedstawiły okoliczności natury obiektywnej, które mogłyby usprawiedliwiać brak winy w uchybieniu terminowi do wniesienia skargi. Wskazywany przez skarżące powód - niewiedza co do trybu wnoszenia środka zaskarżenia - w świetle prawidłowego pouczenia zawartego w zaskarżonej decyzji, z całą pewnością nie wskazuje na brak winy skarżących, lecz świadczy o co najmniej lekkim ich niedbalstwie. Dopuszczenie się zaś choćby lekkiego niedbalstwa w prowadzeniu własnych spraw, wyłącza możliwość uwzględnienia wniosku o przywrócenie uchybionego terminu.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyły K. P. i M. T. W jego uzasadnieniu wskazały, że sama skarga jest zaadresowana prawidłowo, natomiast błąd wkradł się w adresie na kopercie. Sytuacja ta nie jest spowodowana niedbalstwem, ale zwykłą omyłką pisarską. Poza tym skarżące wskazały, iż w pouczeniu załączonym do zaskarżonej decyzji nie było żadnej wzmianki o tym, że skarga wniesiona bezpośrednio do sądu nie będzie traktowana jako złożona w terminie. Podniosły również, iż o tym że mogą skorzystać z pomocy prawnej z urzędu dowiedziały się dopiero z treści pouczenia sądowego z dnia 7 lutego 2014 r., a więc już po wniesieniu skargi. Gdyby mogły skorzystać z pomocy prawnej wcześniej i były poinformowane o swoich prawach i obowiązkach to nie doszłoby zdaniem skarżących do tej pomyłki i miałyby możliwość sprawiedliwego rozpatrzenia ich sprawy, co gwarantuje im Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.

Strona 1/2