Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na postanowienie Ministra Infrastruktury nr [...] w przedmiocie obciążenia kosztami egzekucyjnymi
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Łukaszewska - Macioch po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnadministracyjnej zażalenia Z. H. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 kwietnia 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 497/10 odmawiające wstrzymania wykonania postanowienia Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w sprawie ze skargi Z. H. na postanowienie Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie obciążenia kosztami egzekucyjnymi postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 29 kwietnia 2010 r. sygn. akt I SA/Wa 497/10 odmówił wstrzymania wykonania postanowienia Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie obciążenia kosztami egzekucyjnymi.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy Sąd doszedł do przekonania, że wniosek o wstrzymanie wykonania postanowienia Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r. nie tylko nie zawiera jakichkolwiek argumentów uprawdopodobniających spełnienie przesłanek z art. 61 § 3 P.p.s.a., ale w ogóle nie podaje żadnych okoliczności, które dałyby podstawy do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki wskazane w wyżej powołanym przepisie.

Sąd opierając wniosek skarżącej oraz materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy w aspekcie wystąpienia bądź też niewystąpienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, tj. niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, uznał, że wniosek strony nie może zostać uwzględniony.

Niezależnie od powyższego Sąd stwierdził, że skutki realizacji zobowiązań pieniężnych z natury rzeczy są odwracalne.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła Z. H. wnosząc o zmianę zaskarżonego postanowienia przez wstrzymanie wykonania postanowienia Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r.

W uzasadnieniu zażalenia skarżąca argumentowała, że za wstrzymaniem wykonania postanowienia przemawia zasadność skargi. Podniosła, że mija osiem miesięcy od chwili zajęcia nieruchomości [...] ograniczając możliwość zarobkowania. Zajęcie nieruchomości, wyprzedzające decyzję w przedmiocie wywłaszczenia gruntu [...] i [...] dowodzi o działaniu w złej wierze z dużym uszczerbkiem dla posiadanych praw własności. Postępowanie związane z zajęciem nieruchomości zasługiwało na zawieszenie zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. przez organ pierwszej instancji z uwagi na brak rozpatrzenia istoty postępowania w przedmiocie wywłaszczenia przez organ drugiej instancji. Dodatkowo pozbawiono ją możliwości czerpania dochodów z tytułu prowadzonej działalności, co narusza jej byt i mir domowy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera uzasadnionych podstaw.

W myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej jako "P.p.s.a.", sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Z konstrukcji ww. normy prawnej wynika, że to na stronie spoczywa obowiązek wykazania we wniosku przesłanek zawartych w powołanym przepisie, tj. przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Istotne również jest, że instytucja ochrony tymczasowej jest instytucją wyjątkową i ma charakter fakultatywny. Dodać także należy, że sąd rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji nie dokonuje merytorycznej oceny skargi, gdyż taka ocena dokonana w ramach posiedzenia niejawnego oznaczałaby niedopuszczalną przedwczesną ocenę legalności zaskarżonej decyzji.

Odnosząc ww. rozważania do rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji w zakresie wstrzymania wykonania zaskarżonego postanowienia należy podzielić pogląd tego Sądu, że skarżąca nie uprawdopodobniła, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki, jak również tego, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że jeżeli we wniosku o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności strona nie wykaże okoliczności uzasadniających stwierdzenie, iż zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, to nie można uznać (art. 49 § 1 P.p.s.a.), że zaistniały przesłanki do udzielenia ochrony tymczasowej (por. J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wydanie 3, 2008 r., str. 219).

Mając powyższe na uwadze uznać należy, że zaskarżone postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie odmawiające wstrzymania wykonania postanowienia Ministra Infrastruktury z dnia [...] stycznia 2010 r. jest uzasadnione.

Na powyższą ocenę nie mogą wpłynąć argumenty skarżącej przytoczone dopiero w zażaleniu. W tym miejscu podkreślenia wymaga, że w myśl art. 61 § 4 P.p.s.a., strona w każdej chwili może wystąpić ponownie z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonego postanowienia.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.

Strona 1/1