Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
na wstępie swych rozważań Naczelny Sąd Administracyjny pragnie wskazać na brzmienie art. 260 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), który stanowi, że w razie wniesienia sprzeciwu, który nie został odrzucony, zarządzenie lub postanowienie, przeciwko któremu został on wniesiony, traci moc, a sprawa będąca przedmiotem sprzeciwu podlega rozpoznaniu przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Brzmienie tego przepisu oznacza, że postanowienie referendarza sądowego na skutek wniesionego sprzeciwu upada, czyli powstaje sytuacja, w której sprawa podlega na nowo rozpoznaniu przez wojewódzki sąd administracyjny.
Należy zwrócić uwagę na treść art. 199 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którym, strony obowiązane są ponosić koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Wysokość oraz szczególne zasady pobierania wpisu określone zostały przez Radę Ministrów, w rozporządzeniu z dnia 16 grudnia 2003r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.).
Natomiast w myśl art. 214 § 1 i § 2 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, do uiszczenia kosztów sądowych obowiązany jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki. Przepis art. 230 § 1 powołanej ustawy stanowi zaś, że od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Pismami, o których mowa w art. 230 § 1, są skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania. Stosownie zaś do art. 64 § 3 wskazanej ustawy, do wniosku stosuje się odpowiednio przepisy o skardze, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej.
Odnosząc się do kwestii prawa pomocy, to wskazać należy, że może być ono przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym, o czym stanowi art. 245 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Natomiast § 2 tego przepisu stanowi, że prawo pomocy w zakresie całkowitym obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego.
W myśl art. 246 § 1 pkt 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym (o co wnosił skarżący), następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania
Wskazać jednak należy, iż ograniczona ilość funduszy publicznych dostępna na udzielanie pomocy prawnej sprawia, że koniecznością systemu wymiaru sprawiedliwości jest przyjęcie procedury selekcji, a sposób, w jaki ta procedura funkcjonuje w poszczególnych sprawach, winien być pozbawiony arbitralności lub dysproporcjonalności i nie powinien rzutować na istotę prawa dostępu do sądu.