Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie nienależytego wykonywania zadań
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 16 lipca 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia W. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 570/08 w przedmiocie odmowy przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi W. W. na uchwałę Rady Gminy O. z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie nienależytego wykonywania zadań postanawia: oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 czerwca 2008 r. odmówił przyznania skarżącemu prawa pomocy. W uzasadnieniu postanowienia Sąd I instancji wskazał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 5 czerwca 2008 r. odrzucił skargę W. W. z uwagi na jej niedopuszczalność. Zgodnie zaś z treścią art. 247 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Sąd uznał, że wobec odrzucenia skargi skarżącego z uwagi na jej niedopuszczalność prawo pomocy skarżącemu nie przysługuje.

Zażalenie od tego postanowienia wniósł skarżący. W uzasadnieniu złożonego zażalenia W. W. wniósł o uchylenie i zmianę kwestionowanego postanowienia Sądu I instancji w całości. Podkreślił, że chciałby jak najszybciej wnieść kasacją, ale nie stać go na adwokata z wyboru.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Jak przyjęto w doktrynie, zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na jej uwzględnienie. Potrzeba zastosowania art. 247 P.p.s.a zachodzi przede wszystkim w sytuacjach, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. Przepis art. 247 P.p.s.a. ma zastosowanie do całego postępowania wywołanego skargą.

W przedmiotowej sprawie, zasadnicze znaczenie ma fakt, że skarga skarżącego była niedopuszczalna, z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego do jej rozpoznania. Skarżącemu nie przysługuje w takim przypadku prawo pomocy zarówno w celu popierania takiej skargi, jak również w celu popierania zażalenia na postanowienie odrzucające skargę z tego powodu (por. postanowienie NSA z dnia 6 kwietnia 2006 r. I OZ 413/06 lex nr 299475). Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 czerwca 2008 r. odmawiające skarżącemu przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym między innymi ustanowienie dla skarżącego profesjonalnego pełnomocnika należy uznać za prawidłowe.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejsze zażalenie nie podziela stanowiska zaprezentowanego w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 marca 2006 r. sygn. akt II OZ 201/06 (ONSAiWSA 2006/4/102) co do tego, że sąd po wydaniu postanowienia o odrzuceniu skargi ze względu na jej niedopuszczalność, nie może odmówić na podstawie art. 247 P.p.s.a. przyznania prawa pomocy powołując się na oczywistą bezzasadność skargi. Nie można uznać, że prawo skarżącego do ochrony swych praw przed sądem w takiej sytuacji zostanie naruszone. Podkreślić trzeba, że po skierowaniu sprawy z zażaleniem na postanowienie odmawiające przyznania prawa pomocy z uwagi oczywistą bezzasadność skargi, Naczelny Sąd Administracyjny bada czy w konkretnym przypadku miała miejsce oczywista bezzasadność skargi.

W rozpoznawanej sprawie, skarga złożona przez W. W. dotyczy uchwały organu samorządu terytorialnego podjętej na podstawie art. 229 k.p.a., a zatem w trybie postępowania w sprawie skarg i wniosków w rozumieniu działu VIII k.p.a. Podkreślić trzeba, że w orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, iż na działanie administracji publicznej w sprawach petycji, skarg i wniosków nie rozciąga się kontrola sprawowana przez sąd administracyjny. W związku z tym należało uznać, że skarga skarżącego na taką uchwałę jest niedopuszczalna z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego, a co za tym idzie, że spełniona została przesłanka z art. 247 P.p.s.a. umożliwiająca odmówienie przyznania prawa pomocy z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi. Brak właściwości sądu administracyjnego do rozpoznania konkretnej skargi powinna być postrzegana jako wypełnienie negatywnej przesłanki do przyznania prawa pomocy z art. 247 P.p.s.a. czyli jako oczywista bezzasadność skargi.

Z tych względów, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1