Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 1 lutego 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia F.O. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 1245/10 o odrzuceniu zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 15 czerwca 2011 r. odmawiające sporządzenia uzasadnienia wyroku z dnia 13 stycznia 2011 r. w sprawie ze skargi F.O. o wznowienie postępowania zakończonego orzeczeniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z dnia 8 października 2009 r., sygn. akt I SA/Wa 446/09 postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił zażalenie F.O., reprezentowanego przez radcę prawnego z urzędu, na postanowienie tego Sądu z dnia 15 czerwca 2011 r., którym odmówiono stronie sporządzenia wyroku z dnia 13 stycznia 2011 r. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zażalenie na postanowienie z dnia 15 czerwca skarżący sporządził osobiście i nadesłał do Sądu w jednym egzemplarzu. Pismem z dnia 19 lipca 2011 r. pełnomocnik skarżącego wezwany został do uzupełnienia braków zażalenia, poprzez nadesłanie jednego odpisu. W dniu 4 sierpnia 2011 r. działający w sprawie radca prawny nadesłał pismo, w którym stwierdził, iż zgodnie z postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 18 października 2002 r., sygn. akt V CKN 1830/00, odpisy pisma procesowego nie muszą być poświadczone, ani podpisane za zgodność z oryginałem. Do pisma tego załączona została kserokopia zażalenia F.O..
Sąd I instancji podkreślił, iż postanowienie, na które powołał się pełnomocnik skarżącego znajduje zastosowanie jedynie w postępowaniu cywilnym, toczącym się przed sądem powszechnym, a kwestia uzupełnienia braków pism w postępowaniu sądowoadministracyjnym uregulowana jest przepisami ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a. W ocenie Sądu nadesłanie kserokopii pisma strony nie stanowi właściwego wykonania wezwania do uzupełnienia braków formalnych. Strona nie może także domagać się przeniesienia na Sąd obowiązku uzupełnienia tych braków, zwłaszcza jeśli reprezentowana jest ona przez profesjonalnego pełnomocnika. W ocenie Sądu w przedmiotowej sprawie zaszły podstawy do odrzucenia zażalenia na podstawie art. 178 w zw. z art. 197 § 2 ustawy P.p.s.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł F.O., reprezentowany przez tego samego pełnomocnika, domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i wskazując, iż w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowany został pogląd, iż nienadesłanie odpisu zażalenia nie jest brakiem uniemożliwiającym nadanie sprawy dalszego biegu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie zasługuje na uwzględnienie.
Wprawdzie zgodnie z art. 47 § 1 ustawy P.p.s.a. do pisma strony należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika, zaś z art. 49 § 1 tejże ustawy wynika, iż w wypadku gdy pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek nie zachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba, że ustawa stanowi inaczej (tak chociażby stanowi art. 178 ustawy P.p.s.a., który przewiduje odrzucenie środka zaskarżenia w razie nieuzupełnienia jego braków). Jednakże wyraźnego podkreślenia wymaga, iż obowiązek określony w art. 47 § 1 i art. 49 § 1 powołanej ustawy, polegający na dołączeniu odpisów, obciąża składającego pismo, ze skutkami o których stanowi art. 178 tej ustawy, jeżeli brak w tym zakresie uniemożliwi nadanie pismu procesowemu właściwego biegu. Odmienna interpretacja - taka jak zastosowana przez Sąd I instancji - jest w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego zbyt rygorystyczna.
Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie podziela ponadto, przytoczony przez autora zażalenia, pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny, że podstawą odrzucenia pisma może być jedynie taki brak, którego nieusunięcie uniemożliwia nadanie pismu dalszego biegu. Brak odpisu zażalenia takim brakiem istotnym nie jest, szczególnie wobec faktu, iż pełnomocnik strony, wykonując zarządzenie Sądu, nadesłał kopię zażalenia, która mogła być uznana za jego odpis po potwierdzeniu zgodności z oryginałem przez działającego w sprawie profesjonalnego pełnomocnika.
Mając na uwadze powyższe i uznając zaskarżone postanowienie za naruszające art. 47 § 1 i art. 178 w zw. z art. 197 § 2 ustawy P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 tej ustawy.