Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 19 lipca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia H.K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 19 maja 2011 r., sygn. akt III SAB/Gd 12/11 o oddaleniu wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi H.K. na bezczynność Wojewody Pomorskiego w przedmiocie rozpoznania odwołania od decyzji zakazującej zorganizowania zgromadzenia publicznego postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku oddalił wniosek H.K. o wstrzymanie wykonania decyzji Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...].05.2011 r., nr [...], którą zakazano przeprowadzenie zgromadzenia publicznego. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż skarżący zażądał wydania postanowienia orzekającego o zawieszeniu - z uwagi na wniesienie odwołania - skutków powołanego rozstrzygnięcia oraz zobowiązania Prezydenta Miasta Gdańsk do umożliwienia przeprowadzenia demonstracji określonej w zgłoszeniu. Wojewódzki Sąd Administracyjny, rozpoznając złożony wniosek, podkreślił, iż ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.", nie przewiduje środka, którego zastosowania domaga się skarżący. W art. 61 § 3 P.p.s.a. zawarta jest jedynie możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Przepis ten nie może znaleźć zastosowania w przedmiotowej sprawie, bowiem przedmiotem zaskarżenia nie jest żaden akt ani czynność, a jedynie bezczynność organu. Wstrzymania takiego nie przewidują też przepisy ustawy z dnia 5 lipca 1990 r. Prawo o zgromadzeniach (Dz. U. Nr 51, poz. 297 ze zm.).
W zażaleniu na to postanowienie H.K., reprezentowany przez radcę prawnego, domagał się uchylenia go w całości, zarzucając Sądowi I instancji naruszenie art. 62 § 3 P.p.s.a., oraz art. 10 ust. 1, art. 11 ust 1 i art. 13 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. W uzasadnieniu zażalenia jego autor podniósł, iż przedmiotem ochrony w postępowaniu przed Sądem I instancji było podstawowe prawo człowieka do swobodnego i pokojowego gromadzenia się i swoboda wyrażania opinii, zagwarantowane przepisami międzynarodowymi. Zdaniem żalącego się wszelkie wątpliwości interpretacyjne dotyczące krajowych przepisów winny być rozstrzygane w taki sposób, aby umożliwić jak najszerszą ochronę praw człowieka i obywatela, zaś ewentualne braki w ustawodawstwie w tym zakresie powinny być uzupełniane poprzez możliwie jak najszerszą wykładnię przepisów. Skarżący podkreślił, iż w przedmiotowej sprawie wydano akt nadający się do wykonania - decyzja Prezydenta Miasta Gdańska z dnia [...].05.2011 r. - a Wojewoda Pomorski, nie podejmując działania w sprawie, spowodował stan, w którym zaistniał po stronie skarżącego przymus polegający na zakazie określonego działania. Zdaniem strony w tej sytuacji za akt administracyjny należało uznać tolerowanie innego aktu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Art. 61 § 3 P.p.s.a. stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Przyznanie stronie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły, wyrażonej w art. 61 § 1 P.p.s.a., zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Przesłanki, jakimi powinien kierować się sąd przy rozstrzyganiu wniosku o wstrzymanie wykonania w sposób wyczerpujący zostały określone w art. 61 § 3 P.p.s.a., w myśl którego są nimi: niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Przesłanki te należy wiązać z sytuacją, która może powstać, gdy zaskarżony do sądu akt administracyjny zostanie wykonany, a następnie na skutek uwzględnienia skargi akt ten zostanie wzruszony. Jak przyjęto w judykaturze, sąd rozpoznając wniosek nie dokonuje oceny merytorycznej skargi, bowiem takie działanie sądu dokonywane w ramach posiedzenia niejawnego oznaczałoby niedopuszczalną ocenę legalności zaskarżonego aktu.
Wskazania wymaga także, iż przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z treścią aktu. Nie każdy akt administracyjny kwalifikuje się do wykonania i nie każdy wymaga wykonania. Co za tym idzie stwierdzić trzeba, iż wykonaniu podlegają wyłącznie te akty, które posiadają atrybut wykonalności. Atrybutu takiego pozbawiony jest przedmiot skargi H.K.
Podkreślenia wymaga, iż w przedmiotowej sprawie wniesiono skargę na bezczynność Wojewody Pomorskiego, przedmiotem skargi był więc w istocie brak działania organu. W przedmiotowej sprawie nie został wydany żaden akt, ani nie została podjęta jakakolwiek czynność, która mogłaby - przez jej wykonanie - spowodować zaistnienie przesłanek wskazanych w art. 61 § 3 P.p.s.a. Tym samym nie można zarzucić Sądowi I instancji, aby - oddalając wniosek skarżącego - naruszył prawo, a wydane w sprawie postanowienie uznać należy za prawidłowe.
Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.