Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Dybowski po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. S. i A. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 12 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Gl 235/14 oddalające wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. S. i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej postanawia 1. sprostować oczywistą omyłkę w rubrum zaskarżonego postanowienia w ten sposób, że po słowach: a) " P O S TA N O W I E N I E Dnia 12 maja", liczbę "2013" zastąpić liczbą "2014"; b) "M. S. i A. S. na", słowo "postanowienie" zastąpić słowem "decyzję"; 2. oddalić zażalenie
Postanowieniem z dnia 12 maja 2014 r., II SA/Gl 235/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach oddalił wniosek M. S. i A. S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi M. S. i A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] 2013 r. nr [...] w przedmiocie opłaty adiacenckiej.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że w odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia 100 zł wpisu, A. i M. S. (dalej skarżący) złożyli na druku urzędowego formularza PPF wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych. Z treści formularza wynika, że wnioskodawcy prowadzą wspólnie gospodarstwo domowe wraz z dwójką dzieci, a źródłem utrzymania dla całej rodziny jest dochód M. S. z tytułu wynagrodzenia za pracę w wysokości 3064 zł brutto miesięcznie. W skład majątku wnioskodawców wchodzi budynek mieszkalny o pow. 207 m2 i mieszkanie o pow. 59 m2. Nie mają żadnych oszczędności, papierów wartościowych, ani żadnych przedmiotów o wartości przekraczającej 3.000 euro. W uzasadnieniu wniosku wskazano, że skarżący nie są w stanie bez uszczerbku w utrzymaniu swoim i swojej rodziny ponieść wydatków związanych z postępowaniem sądowym. Osiągane dochody przeznaczane są na bieżące utrzymanie, w tym opłacanie mediów, rat kredytu hipotecznego, czy kosztów dojazdu do pracy.
Skarżący nadesłali dokumenty obrazujące ich sytuację materialną, w tym zaświadczenie o wysokości zarobków (z treści którego wynika, że skarżący M. S. uzyskuje dochód w kwocie 2.630,37 zł netto miesięcznie), zaświadczenie wystawione przez pracodawcę skarżącej A. S., z którego wynika, że od 24 października 2011 r. do nadal przebywa ona na urlopie wychowawczym, a także kserokopie rachunków za energię elektryczną i wywóz śmieci. Dodatkowo przedłożona została umowa kredytu mieszkaniowego, z którego wynika, że miesięczna rata kredytu wynosi 331,52 zł i wyciągi z rachunków kart kredytowych. Skarżący wyjaśnili, że spółdzielcze własnościowe prawo do mieszkania nr [...], położonego w [...] przy ul. [...], formalnie przysługuje skarżącym, jednak lokal ten jest zamieszkały i eksploatowany przez siostrę skarżącego i jej rodzinę od 2007 r. na podstawie umowy nieodpłatnego użyczenia. Obecnie saldo zadłużenia w bankach (prócz kredytu hipotecznego) wynosi około 28.000 zł [k. 25-51 akt sądowych].
Sąd I instancji oddalając wniosek skarżących o przyznanie prawa pomocy wskazał, że wniosek skarżących nie zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie Sądu I instancji skarżący nie wykazali w przekonujący sposób, że znajdują się w sytuacji materialnej, która kwalifikowałaby ich do przyznania prawa pomocy, nawet w zakresie zwolnienia z wpisu od skargi. Zdaniem Sądu I instancji skarżących nie można uznać za osoby rzeczywiście ubogie, które nie byłyby w stanie partycypować w kosztach postępowania sądowego. Ocena ich stanu majątkowego, dochodu i sytuacji życiowej dokonana w oparciu o treść złożonego formularza, pozwala na ustalenie, że wbrew ich stanowisku, są oni w stanie ponieść koszty postępowania, które na obecnym etapie postępowania sprowadzają się do wpisu od skargi w kwocie 100 zł (k. 10 akt sądowych). Skarżący mają zaspokojone potrzeby mieszkaniowe, mają stałe źródło dochodu w postaci wynagrodzenia za pracę w wysokości 2.630,37 zł. Porównując wielkość dochodu netto skarżących do wykazanych przez nich wydatków (nawet przy założeniu, że ponoszą inne koszty bieżącego utrzymania - zakup żywności, środków higieny itp.), Sąd I instancji uznał, że brak podstaw do uznania, że nie są w stanie ponieść kosztów postępowania. O trudnej sytuacji materialnej skarżących nie przesądza sama okoliczność, że spłacają zaciągnięte kredyty i pożyczki (k. 65, 67-69 akt sądowych).