Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i odszkodowania
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Solarski po rozpoznaniu w dniu 7 sierpnia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 315/08 o odmowie przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi J. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wywłaszczenia nieruchomości i odszkodowania postanawia: oddalić zażalenie

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia 17 czerwca 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił J. K. przyznania prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie z jej skargi na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...], nr [...]. W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że skarżąca prowadzi gospodarstwo rolne z mężem i oboje utrzymują się z emerytur w łącznej kwocie 2590 zł. netto. Zdaniem Sądu poniesienie kosztów postępowania sądowego nie zagraża zatem powstaniem uszczerbku w niezbędnych kosztach utrzymania.

W zażaleniu na to postanowienie skarżąca podniosła, że postanowienie jest krzywdzące, ponieważ miesięczne wydatki związane z utrzymaniem wynoszą ok. 1767 zł. a pozostała kwota przeznaczana jest na wyżywienie i ubrania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie ma usprawiedliwionych podstaw. Prawo pomocy jest szczególnym rodzajem pomocy Państwa, mającym na celu zagwarantowanie prawa do sądu osobom, które ze względu na swoją szczególną sytuację finansową nie są w stanie samodzielnie pokryć kosztów związanych ze swoim udziałem w sprawie. Przyznanie prawa pomocy powinno zatem sprowadzać się wyłącznie do wypadków, w których zdobycie przez stronę środków na sfinansowanie udziału w postępowaniu sądowym jest obiektywnie niemożliwe.

Przede wszystkim należy jednak zauważyć, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania sytuacji uprawniającej do skorzystania z prawa pomocy. Tymczasem z akt sprawy wynika, że skarżąca posiada wystarczające środki, z których jest w stanie pokryć koszty tego postępowania. We wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżąca nie podała bowiem żadnych szczególnych okoliczności, które wskazywać by mogły na brak możliwości poniesienia kosztów sądowych. Z wniosku tego wynika jedynie, że skarżąca spłaca kredyt, którego miesięczna kwota wynosi 472 zł. Zwolnienie od generalnego obowiązku ponoszenia kosztów postępowania jest uzależnione wyłącznie od przesłanek, o których mowa w art. 246 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej p.p.s.a., przy czym zaistnienia tych przesłanek we wniosku nie wykazano. W takiej sytuacji Sąd I instancji badając stan majątkowy słusznie stwierdził, że brak jest podstaw do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, skoro skarżąca nie wykazała, aby poniesienie kosztów sądowych było niemożliwe. Wprawdzie w zażaleniu skarżąca podniosła, że stałe koszty utrzymania sięgają kwoty ok. 1767 zł., to jednak na okoliczność tą nie przedstawiła żadnych dokumentów. Twierdzenia te nie mogą zatem wpłynąć na zmianę oceny sytuacji majątkowej dokonanej przez Sąd I instancji.

Należy jednak nadmienić, że prawo pomocy może być przyznane stronie na każdym etapie postępowania, a zatem w przypadku zmiany okoliczności istnieje możliwość wystąpienia z nowym wnioskiem o przyznanie prawa pomocy. Ponadto w wypadku uwzględnienia skargi przez Sąd I instancji skarżącej przysługiwać będzie prawo żądania zwrotu kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw (art. 200 p.p.s.a).

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji postanowienia.

Strona 1/1