1 2 Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 21 sierpnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. R. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 15 maja 2013 r., sygn. akt IV SAB/Wr 22/13 o odrzuceniu skargi w sprawie ze skargi Z. R. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu w przedmiocie doręczenia decyzji postanawia: odrzucić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowieniem z dnia 15 maja 2013 r., sygn. akt IV SAB/Wr 22/13, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., odrzucił jako niedopuszczalną skargę Z. R. na postanowienia Sądu w sprawie ze skargi na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego we Wrocławiu w przedmiocie doręczenia decyzji. W dniu 29 maja 2013 r. skarżącemu doręczono wyżej wymienione postanowienie wraz z pouczeniem, iż przysługuje mu środek zaskarżenia w postaci zażalenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Skarżący w dniu 3 czerwca 2013 r. wniósł osobiście do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu pismo zatytułowane "Wniosek", w którym podniósł m.in., iż został pouczony przez Sąd pierwszej instancji o przysługującym mu zażaleniu na postanowienie z dnia 15 maja 2013 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie jako niedopuszczalne podlega odrzuceniu.
Stosownie do treści art. 173 § 1 P.p.s.a. od postanowienia Sądu pierwszej instancji odrzucającego skargę jako postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje do Naczelnego Sądu Administracyjnego skarga kasacyjna, a nie zażalenie. Jednym z warunków skutecznego wniesienia skargi kasacyjnej jest sporządzenie jej przez profesjonalnego pełnomocnika, z zastrzeżeniem § 2 i 3 art. 175 P.p.s.a. W przedmiotowej sprawie niespornym jest, że na skutek błędnego pouczenia przez Sąd pierwszej instancji skarżący Z. R. wniósł zażalenie, a nie skargę kasacyjną. Niesporne jest również, że zażalenie to zostało sporządzone przez stronę samodzielnie, a nie przez profesjonalnego pełnomocnika. Tym samym nie mogło być ono uznane jako skarga kasacyjna, albowiem wniesione zażalenie nie spełnia wymogów niezbędnych do skutecznego zakwestionowania postanowienia o odrzuceniu skargi. W piśmiennictwie i orzecznictwie przyjmuje się (zob. B. Gruszczyński w: B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat, M. Niezgódka - Medek "Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - komentarz", Wydawnictwo Zakamycze, 2005 r., str. 438 i 495 oraz powołane tam orzecznictwo), że wniesienie skargi kasacyjnej od orzeczenia, na które służy zażalenie, nie powinno spowodować jej odrzucenia na podstawie art. 178 P.p.s.a., lecz powinno zostać potraktowane jako wniesienie w istocie zażalenia, błędnie nazwanego skargą kasacyjną. Z kolei w sytuacji odwrotnej (t.j. gdy wniesiono zażalenie zamiast skargi kasacyjnej) zażalenie podlega odrzuceniu jako niedopuszczalne, gdyż nie ma innej możliwości.
Dla zagadnienia charakteru i możliwości odrzucenia wniesionego zażalenia nie ma znaczenia fakt wadliwego pouczenia skarżącego o przysługującym mu środku zaskarżenia. Nieprawidłowe pouczenie w tym zakresie nie powoduje bowiem, że wniesiony środek jest skuteczny, a jedynie może stanowić to podstawę do przywrócenia stronie terminu do wniesienia wymaganego przez prawo środka odwoławczego, w sytuacji gdy termin do jego złożenia już upłynął, a strona uchybiła temu terminowi stosując się do wadliwego pouczenia sądu (p. postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 9 maja 2006 r., sygn. akt I OZ 1052/09, z dnia 28 maja 2013 r., sygn. akt II OZ 392/12, publ. Internetowa Centralna Baza Orzeczeń i Informacji o Sprawach https://cbois.nsa.gov.pl).
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 180 w zw. z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzeczono jak w sentencji niniejszego postanowienia.