Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 1 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Prezydenta m. st. Warszawy na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1170/10 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Miasta Stołecznego Warszawy na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia odszkodowania postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji Ministra Infrastruktury z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...)
Postanowieniem z dnia 22 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 1170/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Miasta Stołecznego Warszawy na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia odszkodowania.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż Prezydent m. st. Warszawy pismem z dnia 27 maja 2010 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) kwietnia 2010 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia odszkodowania. W dniu 14 czerwca 2010 r. skarżący przesłał do Sądu wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Wydając zaskarżone postanowienie Sąd pierwszej instancji podniósł, że skarżący w uzasadnieniu wniosku nie wskazał żadnych okoliczności, które dałyby podstawy do stwierdzenia, że w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki z art. 61 §3 P.p.s.a. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji opierając swoje rozstrzygnięcie o ocenę wniosku skarżącego, jak i materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w aspekcie wystąpienia, bądź też niewystąpienia przesłanek wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, to jest niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, uznał, że wniosek strony nie może zostać uwzględniony. Ponadto jego zdaniem skutki realizacji zobowiązań pieniężnych z natury rzeczy są odwracalne
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyło Miasto st. Warszawy zarzucając mu naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a. W motywach zażalenia wskazało, iż argumentacja zawarta we wniosku z dnia 14 czerwca 2010 r. w wystarczający sposób uprawdopodabniała, że wykonanie zaskarżonej decyzji faktycznie spowoduje znaczną szkodę lub powstanie trudnych do odwrócenia skutków. Skarżący wskazał przede wszystkim, że odszkodowanie ustalone zaskarżoną decyzją zostało ustalone w sposób rażąco zawyżony, co zostało wykazane poprzez złożenie wraz ze skargą innej wyceny sporządzonej przez innego rzeczoznawcę. Już z porównania tychże operatów wynika, że wycena, na której oparły się organy ustalając odszkodowanie, została zawyżona o 78 %. Biorąc z kolei pod uwagę wysokość odszkodowania ustalonego przez Wojewodę Mazowieckiego w wysokości 2.211.740 zł, należy wskazać, że kwota odszkodowania została zawyżona w decyzji o 1.725.157,20 zł. Biorąc pod uwagę fakt, że Prezydent m.st. Warszawy, jako płatnik ustalonego w decyzji odszkodowania, zobowiązany jest do szczególnej staranności w wydawaniu publicznych środków finansowych i w zarządzaniu mieniem ogólnonarodowym, wypłata około 13 milionowego odszkodowania, tj. wartości zawyżonej, w sytuacji, gdy ustalona jego wysokość jest przedmiotem sporu, spowodowała by znaczną szkodę w budżecie m. st. Warszawy. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest w ocenie skarżącego niezbędne z uwagi na niebezpieczeństwo naruszenia dyscypliny finansów publicznych poprzez nienależyte wypłacenie odszkodowania za grunt przejęty pod drogę publiczną, pomimo ewidentnego w sprawie zawyżenia wysokości należnego odszkodowania, co zostało poparte dowodem w postaci operatu szacunkowego.