Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Gl 282/16 o odmowie wstrzymania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi I. P. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] stycznia 2016 r., nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 2016 r., sygn. akt IV SA/Gl 282/16 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu wniosku I. P., odmówił wstrzymania wykonania decyzji Wojewody Śląskiego z dnia [...] stycznia 2016 r., nr [...] w przedmiocie statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku dla bezrobotnych.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że skarżąca nie wykazała występowania w sprawie przesłanek skutkujących uwzględnieniem wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, które świadczyłyby o niebezpieczeństwie wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Skarżąca złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji pozbawiającej jej statusu osoby bezrobotnej oraz prawa do zasiłku wydanej w wyniku wznowienia postępowania. Zaskarżona decyzja nie nakłada na stronę skarżącą żadnych obowiązków podlegających wykonaniu w sposób dobrowolny, czy też przymusowy, nie wykreowała również nowej sytuacji skarżącej w sferze jej uprawnień wynikających z posiadania statusu osoby bezrobotnej albowiem dotyczy okresu minionego. Decyzja ta nie skutkuje także powstaniem zobowiązania do zwrotu pobranego zasiłku dla bezrobotnych, a więc nie wywołuje bezpośrednio skutków finansowych. Skutki finansowe, na które powołuje się skarżąca mogą wynikać dopiero z decyzji nakładającej obowiązek zwrotu zasiłku. Tego rodzaju decyzja zobowiązuje do uiszczenia należności pieniężnych i tym samym pociąga za sobą dolegliwość finansową dla zobowiązanego. Decyzja zobowiązująca do zwrotu nienależnie pobranego zasiłku podlega zaskarżeniu na ogólnych zasadach i może być objęta wstrzymaniem wykonania zarówno na etapie postępowania odwoławczego, jak też - w razie zaistnienia ku temu przesłanek - na etapie ewentualnego postępowania sądowego.
W świetle powyższych rozważań Sąd stwierdził, że nie zaistniały podstawy do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła I. P., zarzucając naruszenie:
1) art. 108 k.p.a. poprzez błędne uznanie, że w sprawie istnieją przesłanki do nadania rygoru natychmiastowej wykonalności decyzji, mimo że nie jest to niezbędne, ze względu na ochronę zdrowia i życia ludzkiego, oraz nie ma przesłanek do zabezpieczenia gospodarstwa przed ciężkimi stratami, bądź też nie ma innego ważnego interesu społecznego, uzasadniającego nadanie rygoru;
2) art. 7, 77 § 1 i art. 80 k.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym niewyjaśnienie czy w danej sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla skarżącej oraz wskazywanie na niezasadność wniosku i nieuzasadnienie wniosku - podczas gdy w razie wątpliwości organ powinien wezwać do uzupełnienia wniosku poprzez przedstawienie istotnych zdaniem organu okoliczności;
3) naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a. poprzez jego błędną interpretację, poprzez uznanie że nie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla skarżącej, oraz poprzez wskazanie, że wniosek nie został należycie umotywowany, a tym samym nie zasługiwał na uwzględnienie, mimo że przesłanką do zastosowania wstrzymania wykonania decyzji jest wyrządzenie szkody, co w przypadku tak dużej kwoty pieniężnej jest oczywiste;