Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 30 września 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J.W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 20 lipca 2010 r. sygn. akt II SA/Lu 213/10 o oddaleniu wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi J.W. na decyzję Wojewody Lubelskiego z dnia [...] lutego 2010 r., nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie oddalił wniosek J.W. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody Lubelskiego w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż skarżący nie powołał we wniosku żadnych okoliczności, które mogłyby wskazywać na zaistnienie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody, lub trudnych do odwrócenia skutków, czyli przesłanek wstrzymania wykonania decyzji w myśl art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a. Sąd podniósł też, że nie można w ogóle stwierdzić, w okolicznościach niniejszej sprawy, że niebezpieczeństwo takie może zaistnieć, bowiem zgodnie z art. 124 ust. 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.) na jednostce organizacyjnej występującej o ograniczenie sposobu korzystania z nieruchomości ciąży obowiązek przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego, niezwłocznie po założeniu lub przeprowadzeniu ciągów, przewodów lub urządzeń, o których mowa w art. 124 ust. 1 tej ustawy, a w razie niemożności przywrócenia nieruchomości do stanu poprzedniego ustalane jest odpowiednie odszkodowanie.
Zażalenie na to postanowienie wniósł J.W., reprezentowany przez pełnomocnika z urzędu, domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania oraz przyznania wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu. W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik strony stwierdził, iż zdaniem skarżącego odmowa wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji jest niesłuszna i krzywdząca. Wykonanie decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości spowoduje obniżenie wartości tych działek, na co nie będzie miało wpływu późniejsze przywrócenie nieruchomości do stanu poprzedniego lub wypłata ewentualnego odszkodowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie pozbawione jest usprawiedliwionych podstaw.
Zgodnie z art. 61 § 3 ustawy P.p.s.a. wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Obowiązek powołania okoliczności wskazujących na takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie domagającej się wstrzymania. W przedmiotowej sprawie wniosek J.W. o wstrzymanie wykonania decyzji Wojewody Lubelskiego w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości nie zawierał w ogóle jakiegokolwiek uzasadnienia, dlatego też zasadnym było stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, który odmówił uwzględnienia wniosku skarżącego. Także zawarte w zażaleniu okoliczności nie mogły przemawiać za przyjęciem odmiennego stanowiska.
Nie można bowiem zgodzić się z twierdzeniami strony, że wykonanie decyzji wydanej w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości będących własnością skarżącego poprzez udzielenie Gminie Lublin zezwolenia na założenie i przeprowadzanie przez te nieruchomości kolektorów kanalizacji sanitarnej i deszczowej mogło spowodować powstanie niebezpieczeństwa o jakim mowa w art. 61 § 3 P.p.s.a. Słusznie bowiem podkreślił to Wojewódzki Sąd Administracyjny, iż decyzja ta wydana została w oparciu o przepisy ustawy o gospodarce nieruchomościami, który to akt w art. 124 ust. 4 przewiduje obowiązek przywrócenia przez inwestora nieruchomości objętej ograniczeniem sposobu korzystania do stanu poprzedniego, a jeśli takie przywrócenie jest niemożliwe albo powoduje nadmierne trudności, organ zobligowany jest do ustalenia odszkodowania za powstałe szkody. Nie można więc przyjąć, iż w sprawie zaistniały przesłanki wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, a postanowienie oddalające wniosek skarżącego w tym przedmiocie odpowiada prawu.
Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W odniesieniu do wniosku pełnomocnika skarżącego, ustanowionego z urzędu, o przyznanie mu wynagrodzenia za wykonaną pomoc prawną, należnego mu od Skarbu Państwa, gdyż stosownie do art. 250, 258 § 2 pkt 8 i § 3 oraz art. 259 i 260 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny zauważa, że właściwy w tym zakresie jest wojewódzki sąd administracyjny, który jest w tym przedmiocie Sądem pierwszej instancji i który orzeknie o całości kosztów w rozstrzygnięciu kończącym postępowanie.