Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 1 października 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Prezydenta m. st. Warszawy na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 736/10 odmawiające wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Prezydenta m. st. Warszawy na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) marca 2010 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia odszkodowania postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji Ministra Infrastruktury z dnia (...) marca 2010 r. nr (...)
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2010 r., sygn. akt I SA/Wa 736/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Prezydenta m. st. Warszawy na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) marca 2010 r. nr (...) w przedmiocie ustalenia odszkodowania.
W uzasadnieniu postanowienia Sąd pierwszej instancji wskazał, iż w dniu 20 kwietnia 2010 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęła skarga Prezydenta m. st. Warszawy na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia (...) marca 2010 r. nr (...) utrzymującą w mocy decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia (...) listopada 2009 r. nr (...) o ustaleniu na rzecz G. i L. S. odszkodowania w kwocie 18 332 770 zł. za przejętą na rzecz Skarbu Państwa nieruchomość położoną w Warszawie, oznaczoną jako działki nr (...) , przeznaczoną pod budowę węzła (...).
Pismem z dnia 14 czerwca 2010 r. skarżący złożył wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu wniosku skarżący wskazał, że jako płatnik ustalonego odszkodowania zobowiązany jest do szczególnej staranności w wydawaniu publicznych środków finansowych i w zarządzaniu mieniem ogólnonarodowym. Wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest niezbędne z uwagi na niebezpieczeństwo naruszenia dyscypliny finansów publicznych poprzez nienależyte wypłacenie odszkodowania za grunt. W chwili obecnej wypłata tak dużego odszkodowania, mogłaby doprowadzić do powstania nieodwracalnych lub też trudnych do odwrócenia następstw np. do trwałego rozdysponowania kwotą odszkodowania.
Wydając zaskarżone postanowienie Sąd pierwszej instancji podniósł, iż wskazane we wniosku przez skarżącego jako źródło szkody - obowiązek wypłaty przez podmiot publicznoprawny odszkodowania z tytułu wywłaszczenia (przejęcia nieruchomości z mocy prawa), nie może być uznany za źródło potencjalnej szkody, o której mowa w art. 61 § 3 ppsa. Ustalenie odszkodowania jest to bowiem wyrazem realizacji konstytucyjnej zasady wyrażonej w art. 21 ust. 2 Konstytucji RP - wywłaszczania tylko za słusznym odszkodowaniem. Skoro w wyniku decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi, nieruchomość prywatna przeszła na własność m. st. Warszawy, to obecnie konieczne jest wypłacenie ustalonego odszkodowania i zdaniem Sądu pierwszej instancji czynność ta nie może być uznana za źródło potencjalnej szkody dla podmiotu publicznoprawnego zobowiązanego do wypłaty odszkodowania.
Z realizacji konstytucyjnej zasady prawa do odszkodowania nie można bowiem czynić źródła szkody, zwłaszcza że odszkodowanie wypłaca podmiot publicznoprawny. Takie rozumienie art. 61 P.p.s.a. i instytucji ochrony tymczasowej wypacza jej sens. Przy tym art. 132 ust. 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651) reguluje wprost sytuacje, kiedy ostateczna i wykonalna decyzja o ustaleniu odszkodowania została uchylona, przewidując obowiązek zwrotu wypłaconej kwoty po waloryzacji. Dlatego jakiekolwiek obawy wnioskodawcy nie znajdują uzasadnienia.