Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 1 lipca 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M.S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2015 r. o sygn. akt I SA/Wa 2687/14 w sprawie z wniosku M.S. o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie profesjonalnego pełnomocnika w sprawie ze skargi M.S. na decyzję Samorządowego kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2014 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania pomocy finansowej postanawia: oddalić zażalenie.
Pismem z dnia 11 sierpnia 2014 r. M.S. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2014 r., nr [...], wydaną w przedmiocie przyznania pomocy finansowej.
W dniu 11 grudnia 2014 r. skarżący wystąpił o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata.
Postanowieniem z dnia 20 stycznia 2015 r., sygn. akt I SA/Wa 2687/14, referendarz sądowy odmówił przyznania prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata.
W dniu 16 lutego 2015 r. M.S. złożył sprzeciw od ww. postanowienia, wobec czego straciło ono moc, a sprawa z wniosku o przyznanie prawa pomocy podlega rozpoznaniu na nowo.
W oświadczeniu złożonym na urzędowym formularzu wniosku skarżący wskazał, że jest bez środków do życia. Nie przysługuje mu emerytura, renta, jest bezrobotny. Prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe i posiada mieszkanie o pow. 32 m2. Ponadto M.S. oświadczył, że nie osiąga dochodu, nie posiada nieruchomości, ani oszczędności oraz nie zatrudnia i nie pozostaje w innym stosunku prawnym z adwokatem lub radcą prawnym.
W złożonym sprzeciwie skarżący podniósł, że jest bez środków do życia, w związku z czym przysługuje mu pomoc prawna z urzędu.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżonym postanowieniem odmówił przyznania prawa pomocy.
Jak wskazał ten Sąd, występując z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy wnioskodawca wskazał, że jest osobą bezrobotną i ubogą, zaznaczył, że nie pobiera renty, emerytury, ani zasiłku dla bezrobotnych oraz że nie posiada jakichkolwiek oszczędności.
Jednakże z ustaleń, jakie Sąd poczynił na podstawie dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, wynika, że skarżący posiada prawo do pobierania świadczenia rentowego, a z informacji uzyskanej z Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (datowanej na dzień 2 stycznia 2014 r. wynika, iż łączna kwota zgromadzonego od 1 października 1998 r. do 31 stycznia 2014 r. świadczenia z tytułu nieodebranej przez wnioskodawcę renty wynosi 111 694,40 zł brutto, a kwota przysługującego wnioskodawcy świadczenia z tytułu renty wynosi 717,35 zł netto miesięcznie. Ponadto skarżący w dniu 15 czerwca 2012 r. osiągnął wiek emerytalny, jednak nie złożył wniosku o przyznanie emerytury. O przysługującym prawie do emerytury wnioskodawca został kilkukrotnie pisemnie powiadomiony przez Ośrodek Pomocy Społecznej Dzielnicy Ursynów m.st. Warszawy.
Zdaniem Sądu, postawa i zachowanie skarżącego nie pozwalają przyjąć, że jego sytuacja materialna opisana we wniosku o przyznanie prawa pomocy wynika z przyczyn od niego niezależnych, a wręcz przeciwnie, jest ona efektem jego świadomego wyboru.
W tej sytuacji Sąd stwierdził, że w sprawie nie zaistniały przesłanki uzasadniające uwzględnienie złożonego wniosku o przyznanie prawa pomocy w zakresie obejmującym ustanowienie adwokata.
Na koniec WSA w Warszawie wskazał, że mimo, iż we wniosku o przyznanie prawa pomocy skarżący wniósł o zwolnienie z kosztów sądowych, wniosek ten nie został rozpatrzony, bowiem wnioskodawca już z mocy ww. ustawy prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest z nich zwolniony. Zgodnie z art. 239 pkt 1 lit. a ww. aktu strona skarżąca działanie organu w sprawach z zakresu pomocy i opieki społecznej nie ma obowiązku uiszczenia kosztów sądowych. Skarga wniesiona w niniejszej sprawie należy właśnie takiej kategorii spraw.