Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 30 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 maja 2008 r. sygn. akt I SA/Wa 264/08 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. S. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił A. S. wstrzymania wykonania zaskarżonej przez niego decyzję Ministra Infrastruktury w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a., to na stronie spoczywa obowiązek wykazania, że złożony wniosek jest zasadny w kontekście przesłanek wskazanych w powołanym przepisie oraz, że ewentualna szkoda, lub trudne do odwrócenia skutki dotyczą jej osoby. Sąd I instancji stwierdził, że wniosek A. S. nie zawierał jakiegokolwiek uzasadnienia, w związku z czym brak było podstaw do uwzględnienia tego wniosku i wydania orzeczenia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji. Ponadto Sąd podkreślił, iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), co oznacza - w ocenie Sądu - że istnieje możliwość odmowy wstrzymania wykonania tej decyzji, nawet gdyby w sprawie zachodziły przesłanki wskazane w art. 61 § 3 P.p.s.a., gdyż takiemu wstrzymaniu sprzeciwia się interes społeczny, a udzielenie skarżącemu ochrony powodowałoby zagrożenie celu publicznego.
Zażalenie na to postanowienie wniósł A. S., reprezentowany przez adwokata M. H., domagając się uchylenia aktu i wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji i zarzucając naruszenie art. 61 § 3 i 5 P.p.s.a. poprzez uznanie, że skarżący nie uzasadnił swojego wniosku oraz błąd w ustaleniach faktycznych w tym zakresie. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego podniósł, iż uzasadnienie wniosku można było wywieść z przedstawionych przez stronę załączników do skargi, oraz zarzutów postawionych organom prowadzącym postępowanie administracyjne w sprawie. Szeroko odniesiono się do uchybień popełnionych, zdaniem strony, w toku działań organów oraz do faktów związanych z całym procesem inwestycyjnym dotyczącym planowanej drogi krajowej. Ponadto pełnomocnik strony stwierdził, iż decyzja, której wstrzymania wykonania domaga się skarżący, pozbawiona była indywidualnego uzasadnienia zajęcia jego nieruchomości, a niezwłoczność zajęcia wydaje się być niezasadna w świetle faktów związanych z problemami realizacji inwestycji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 61 § 3 P.p.s.a. stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, lub trudnych do odwrócenia skutków. Jak trafnie zauważył to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie, jednakże wniosek wniesiony przez skarżącego nie zawierał jakiegokolwiek uzasadnienia, nie wskazywał zatem, aby wykonanie zaskarżonego aktu mogło spowodować niebezpieczeństwo o jakim mowa w przytoczonym powyżej przepisie.