Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 8 października 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w J. G. w likwidacji na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lipca 2007r., sygn. akt I SA/Wa 922/07 o odmowie wstrzymania wykonania decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...], Nr [...] w sprawie ze skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w J. G. w likwidacji na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie
W dniu 23 maja 2007r. "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w J. G. w likwidacji złożyło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...], Nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. Jednocześnie strona wystąpiła z wnioskiem o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 11 lipca 2007r. sygn. akt I SA/Wa 922/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, wskazując, że skarżący podniósł liczne zarzuty odnoszące się do zaskarżonej decyzji, lecz strona nie uprawdopodobniła w swoim wniosku, iż zachodzą przesłanki wynikające z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)
Na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 11 lipca 2007r., zażalenie złożyła "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w J. G. w likwidacji, wnosząc o zmianę lub uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
W uzasadnieniu wskazano, że z obowiązku złożenia wniosku o wstrzymanie nie można wyprowadzić tezy o pełnym obowiązywaniu zasady skargowości w postępowaniu o wstrzymanie aktu lub czynności. Podniesiono, że obowiązek ustalenia, czy zachodzą podstawy do wstrzymania aktu lub czynności, obciąża sąd administracyjny, który w tym zakresie działa z urzędu. Powołano się na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2005r., sygn. akt II OZ 155/05.
Wskazano również, że w niniejszej sprawie "oczywistość nieodwracalnych skutków prawnych jest tak oczywista, że nie ma żadnego uzasadnienia do nakładania na stronę dodatkowego powielania oczywistych argumentów", na co wskazuje również brzmienie art. 17 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.
W ocenie strony skarżącej, jeżeli Sąd uznał, że zachodzą braki formalne, powinien wezwać stronę w trybie art. 49 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.)
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
przyznanie stronie skarżącej ochrony tymczasowej w postępowaniu sądowoadministracyjnym stanowi odstępstwo od ogólnej reguły wyrażonej w art. 61 § 1 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, zgodnie z którą wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności.
Artykuł 61 § 3 powołanej powyżej ustawy przewiduje możliwość wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, gdy zaistnieje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Chodzi tu o szczególne i wyjątkowe zagrożenie odpowiadające specjalnemu rodzajowi ochrony tymczasowej strony postępowania, przy czym uprawdopodobnienie okoliczności przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji spoczywa na stronie skarżącej. Wnioskodawca powinien więc wykazać, że w sytuacji faktycznej, w jakiej się znajduje, wykonanie decyzji powodować będzie znaczną szkodę, bądź trudne do odwrócenia skutki.
Zważyć należy, że samo powołanie się przez stronę na okoliczność, iż wykonanie zaskarżonego postanowienia rodzi pewne skutki prawne, nie daje podstawy do ochrony tymczasowej wynikającej z art. 61 § 3 powołanej ustawy, ponieważ nie jest tożsame z wyrządzeniem znacznej szkody lub trudnych do usunięcia skutków. Każda bowiem decyzja, czy postanowienie wywołuje określone skutki prawne, nie każda jednak podlega ochronie tymczasowej.
Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, że skarżący nie wykazał, iż wykonanie zaskarżonej decyzji może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki, bowiem podniósł zarzuty dotyczące zaskarżonej decyzji, nie wskazał żadnych argumentów, które przemawiałyby za istnieniem okoliczności uzasadniających wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, a więc nie została spełniona przesłanka z art. 61 § 3 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 184 w związku z art. 197 powołanej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowił jak w sentencji.