Powyższe postanowienie stało się przedmiotem zażalenia Miasta P. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym zarzuciło naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a. i wniosło o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 61 § 3 P.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi, sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Instytucja wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mógłby dla strony wywołać taki akt, zanim zostanie zbadany przez sąd administracyjny pod kątem legalności. Odnosi się ona do sytuacji szczególnego i wyjątkowego zagrożenia, która wymaga zastosowania specjalnego rodzaju tymczasowej ochrony strony postępowania. Ciężar dowodu w zakresie wykazania powyższych okoliczności, stanowiących podstawę do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu, spoczywa na wnioskodawcy i sprowadza się do przedstawienia konkretnych zdarzeń, które mogłyby uprawdopodobnić, że jego wykonanie faktycznie spowoduje powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
Przedmiotem ochrony tymczasowej mogą być jednak wyłącznie takie akty, które nadają się do wykonania i wymagają wykonania. Przez pojęcie wykonania aktu administracyjnego należy rozumieć spowodowanie w sposób dobrowolny, lub doprowadzenie w trybie egzekucji do takiego stanu rzeczy, który jest zgodny z rozstrzygnięciem zawartym w tym akcie. Wstrzymanie wykonania decyzji dotyczy sytuacji, gdy zaskarżony akt wywołuje skutki materialnoprawne. Wykonalność dotyczy zatem aktów zobowiązujących, które ustalają dla ich adresatów nakazy lub zakazy określonego zachowania.
Powyższego skutku nie wywołuje zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 31 lipca 2015 r. nr [...], którą utrzymano w mocy decyzję Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 14 sierpnia 2013 r. o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z 20 maja 2003 r. nr [...] uchylającej w całości decyzję Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 29 grudnia 2001 r. nr [...] i stwierdzającej, że orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w P. z dnia 29 kwietnia 1953 r. nr [...] w części dotyczącej pkt 12 o wywłaszczeniu nieruchomości położonej w P. przy [...], zostało w części wydane z naruszeniem prawa, a w pozostałej stwierdzającej nieważność tego orzeczenia.
W/w decyzja Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia 31 lipca 2015 r. jest bowiem rozstrzygnięciem, które ze swej istoty nie nadaje się do wykonania. Nie wymaga ona bowiem żadnej czynności, którą strona mogłaby lub musiała wykonać dobrowolnie lub w drodze egzekucji administracyjnej, aby doprowadzić do stanu, który jest zgodny z rozstrzygnięciem w niej zawartym. Nie przyznaje ona także stronom żadnych uprawnień, ani nie nakłada na nie żadnych obowiązków. Decyzja ta nie wywołuje również skutku w postaci zmian stosunków własnościowych istniejących na w/w nieruchomości. Przywrócenie prawa własności określonych nieruchomości następcom prawnym jej dawnych właścicieli nastąpiło bowiem nie w następstwie prowadzonego przez Ministra Infrastruktury i Rozwoju postępowania nadzorczego zakończonego zaskarżoną decyzją z dnia 31 lipca 2015 r., ale w wyniku podjęcia decyzji Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 20 maja 2003 r. nr [...], wydanej również w tym trybie nadzwyczajnym.