Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 19 września 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia J. G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 49/14 o sprostowaniu z urzędu oczywistej omyłki pisarskiej w wyroku z dnia 30 maja 2014r. w sprawie ze skargi J. G. na bezczynność Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w W. w sprawie wydania odpisów z akt sprawy postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wyrokiem z dnia 30 maja 2014 r., sygn. akt IV SAB/Wr 49/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu po rozpoznaniu sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w W. w sprawie wydania odpisów z akt, w punkcie I. zobowiązał Rejonową Wojskową Komisję Lekarską w W. do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 4 września 2013 r. w terminie 14 dni od daty otrzymania wyroku wraz ze stwierdzeniem jego prawomocności, w punkcie II. stwierdził, że bezczynność Komisji nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, w punkcie III. zasądził od Rejonowej Komisji Lekarskiej w W. na rzecz skarżącego kwotę 100 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Postanowieniem z dnia 8 lipca 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu sprostował oczywistą omyłkę pisarską w punkcie III. wyroku w ten sposób, że wykreślił powyższy punkt w przytoczonym brzmieniu. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że wobec braku obowiązku uiszczenia kosztów sądowych w sprawach związanych z bezczynnością organu dotyczącą stosunków służbowych, brak było podstaw do nakazania organowi zwrotu kwoty 100 złotych na rzecz skarżącego.
W zażaleniu na powyższe postanowienie J. G. zakwestionował możliwość eliminowania stwierdzonych błędów na zasadzie zwykłej omyłki pisarskiej. W jego ocenie, taka sytuacja będzie miała miejsce wyjątkowo, gdzie nastąpił błąd drobny, oczywisty, niebudzący wątpliwości.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Stosownie do treści z art. 156 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, dalej: p.p.s.a.), sąd może z urzędu sprostować w wyroku niedokładności, błędy pisarskie albo rachunkowe lub inne oczywiste omyłki. Sprostowaniu może podlegać zarówno sama sentencja orzeczenia, jak i jego uzasadnienie. Warunkiem dopuszczalności sprostowania wyroku jest by wymienione w powołanym przepisie nieprawidłowości miały charakter oczywisty, tzn. niebudzący wątpliwości, bezsporny, pewny. Oczywistość omyłki wyraża się zaś w tym, że jest ona natychmiast rozpoznawalna i wynika jednoznacznie z treści orzeczenia. W piśmiennictwie podkreśla się, że w żadnym razie sprostowanie orzeczenia nie może prowadzić do zmiany zawartego w nim rozstrzygnięcia. Nie podlega więc sprostowaniu np. przeoczenie w sentencji orzeczenia jednego z zaskarżonych aktów lub pominięcie rozstrzygnięcia w kwestii kosztów postępowania. (por. T. Woś, w: T. Woś (red.): Postępowanie sądowoadministracyjne, Warszawa 2000, s. 313). Nie sposób zatem przyjąć, by sprostowanie oczywistej omyłki mogło polegać na wyeliminowaniu wyodrębnionej punktem części rozstrzygnięcia zawartego w wyroku. Instytucja ta nie służy bowiem zmianie podejmowanych przez sąd rozstrzygnięć.
W niniejszej sprawie Sąd I instancji dokonał sprostowania wyroku poprzez całkowite wykreślenie z jego sentencji treści sformułowanej w punkcie 3 wyroku, stanowiącym postanowienie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania sądowego. Takie działanie, w świetle poczynionych na wstępie wywodów, należało uznać za nieuprawnione.
Z tych przyczyn Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżone postanowienie, o czym orzekł na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.