Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bożena Popowska po rozpoznaniu w dniu 14 lipca 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia I. P. i J. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2016 r., sygn. akt IV SA/Wa 3264/15 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi I. P. i J. K. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji postanawia uchylić zaskarżone postanowienie.
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 16 maja 2016 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną I. P. i J. K. od wyroku wydanego w sprawie zainicjowanej skargą ww. na decyzję Ministra Infrastruktury i Rozwoju z dnia [...] sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji. W uzasadnieniu postanowienia wskazał, że stronami postępowania, poza skarżącymi, są organ (Minister Infrastruktury i Budownictwa) oraz uczestnik postępowania (Starosta P. wykonujący zadania zlecone z zakresu administracji rządowej). Wyrokiem z 7 stycznia 2016 r. Sąd oddalił skargę na wskazaną w sentencji decyzję. Skargę kasacyjną od powyższego wyroku, za pośrednictwem profesjonalnego pełnomocnika, wnieśli I. P. i J. K., załączając cztery jej kopie. Sąd pismem z 1 kwietnia 2016 r. wezwał skarżących, za pośrednictwem ich pełnomocnika, do uzupełnienia - w terminie siedmiu dni pod rygorem odrzucenia skargi kasacyjnej - braku formalnego skargi kasacyjnej poprzez nadesłanie dwóch jej odpisów informując jednocześnie, że załączone do skargi kasacyjnej kopie nie są poświadczone za zgodność z oryginałem. Powyższe wezwanie doręczono pełnomocnikowi skarżących 7 kwietnia 2016 r. Termin do jego wykonania upłynął bezskutecznie 14 kwietnia 2016 r. Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odrzucił skargę kasacyjną na podstawie art. 178 w zw. z art. 176 i art. 47 § 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a.").
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik I. P. i J. K. zarzucił naruszenie art. 47 § 2 P.p.s.a. oraz art. 178 w zw. z art. 176 § 2 w zw. z art. 47 P.p.s.a. podnosząc, że do skargi kasacyjnej dołączono 4 kserokopie, co czyniło zadość wymaganiom formalnym. Niezależnie od powyższego wskazał, że wezwanie do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej nie zostało przesłane na wskazany przez niego adres do korespondencji.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek bezzasadne okazały się zarzuty dotyczące zasadności samego wezwania do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej. Zgodnie bowiem z art. 47 § 1 P.p.s.a. do pisma strony należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników dla doręczenia ich stronom, a ponadto, jeżeli w sądzie nie złożono załączników w oryginale, po jednym odpisie każdego załącznika. Przepis art. 49 § 1 P.p.s.a. stanowi zaś, iż w wypadku gdy pismo strony nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę o jego uzupełnienie lub poprawienie w terminie siedmiu dni pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przepisem szczególnym w stosunku do art. 49 § 1 P.p.s.a. jest art. 178 P.p.s.a., który w przypadku nieuzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej nakazuje sądowi jej odrzucenie. Z kolei art. 47 § 2 P.p.s.a. wyraźnie wskazuje, że w odniesieniu do fotokopii (a więc i kserokopii) za odpis może być uznana wyłącznie taka fotokopia (kserokopia), która jest uwierzytelniona. Należy zatem a contrario uznać, że fotokopia/kserokopia nieuwierzytelniona jest nie tyle nieuwierzytelnionym odpisem, co nie jest odpisem w ogóle w rozumieniu tych przepisów. Przeciwny wniosek pozbawiałby art. 47 § 2 P.p.s.a. ratio legis. Gdyby bowiem odpisami mogły być fotokopie nieuwierzytelnione, wskazanie na taki wymóg w art. 47 § 2 P.p.s.a. pozbawione byłoby znaczenia prawnego, a interpretacja przepisu prowadząca do takiej konkluzji byłaby niezgodna z zasadą racjonalności ustawodawcy.
W okolicznościach tej sprawy, Sąd I instancji prawidłowo zatem wezwał pełnomocnika skarżących kasacyjnie do uzupełnienia braku formalnego przez nadesłanie dwóch odpisów skargi kasacyjnej. Błędnie natomiast ocenił, że wezwanie to zostało skutecznie doręczone. Z akt sprawy wynika, że pełnomocnik skarżących - r. pr. M. F. już w pierwszym piśmie procesowym wskazał adres do doręczeń: J. [...], [...] G. Wszystkie dalsze pisma pełnomocnika (w tym również skarga kasacyjna) zawierają wskazanie kierowania korespondencji na powyższy adres. Wezwanie z dnia 1 kwietnia 2016 r. do uzupełnienia braków formalnych skargi kasacyjnej zostało natomiast wysłane na adres: [...] G., ul. S. (adres ten widniał na kopercie, w której przesłano skargę kasacyjną). Jego odbiór pokwitował K. M., który wg oświadczenia pełnomocnika zawartego w piśmie z dnia 6 czerwca 2016 r., nie jest pracownikiem jego kancelarii i nie był uprawniony do odbioru tej korespondencji. W tych okolicznościach, nie można uznać, że pełnomocnikowi skarżących kasacyjnie skutecznie doręczono wezwanie do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej. Fakt wadliwego zaadresowania przesyłki zawierającej przedmiotowe wezwanie przesądził o zasadności wniesionego zażalenia. Konsekwencją powyższego uchybienia było bowiem przedwczesne, a w rezultacie nieuzasadnione zastosowanie art. 178 P.p.s.a.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a., postanowił jak w sentencji.