Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł S. N., wskazując że jest ono niezasadne i podlega uchyleniu. Zdaniem wnoszącego zażalenie Sąd zaprzecza sam sobie pisząc w jednym miejscu, że we wniosku należy uprawdopodobnić, że sędzia jest stronniczy, a w drugim miejscu, że "konieczne jest wskazanie obiektywnych, poważnych powodów wnoszenia żądania".
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Art. 18 § 1 p.p.s.a. zawiera zamknięty katalog przesłanek, dla których wyłączenie sędziego winno nastąpić z urzędu, zaś wyłączenie dokonywane na wniosek strony uregulowane jest art. 19 p.p.s.a. Stosownie zaś do art. 20 p.p.s.a. wnoszący o wyłączenie obowiązany jest wskazać i uprawdopodobnić przyczyny wyłączenia. Postanowienie w przedmiocie wyłączenia sędziego, zgodnie z art. 22 § 2 p.p.s.a., poprzedza złożenie wyjaśnień przez tego sędziego, którego wniosek dotyczy. Podkreślenia wymaga, że o wyłączeniu sędziego nie może decydować subiektywne przekonanie strony o jego stronniczości i niesprawiedliwości. Przyczyny wyłączenia, które powinny zostać uprawdopodobnione we wniosku o wyłączenie sędziego, to wyłącznie przyczyny, które wynikają z art. 18 i 19 p.p.s.a. Oznacza to, że przyczyną wyłączenia nie jest jakakolwiek okoliczność, która zdaniem strony wyłącza sędziego od rozpoznawania jego sprawy, ale okoliczność przewidziana ustawą Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji trafnie ocenił, że w przedmiotowej sprawie nie wykazano istnienia przesłanek z art. 18 § 1 p.p.s.a., jak również nie wskazano okoliczności, które uzasadniałyby uwzględnienie wniosków o wyłączenie sędziego WSA Pawła Kowalskiego, sędziego WSA Jolanty Rosińskiej, sędziego WSA Barbary Rymaszewskiej, sędziego WSA Magdaleny Sieniuć i sędziego WSA Sławomira Wojciechowskiego na podstawie art. 19 p.p.s.a. Z akt sprawy wynika, że ww. sędziowie, których wyłączenia domagał się skarżący, złożyli oświadczenia, że nie zachodzą w ich przypadku żadne okoliczności określone w art. 18 § 1 i art. 19 p.p.s.a., dające podstawę do wyłączenia ich od orzekania w niniejszej sprawie. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego prawdziwość tych oświadczeń nie budzi żadnych wątpliwości. Wobec niewskazania w zażaleniu na zaskarżone postanowienie jakichkolwiek okoliczności i argumentów, które podważałyby ich prawdziwość- stwierdzić należy, że postanowienie Sądu I instancji oddalające wnioski o wyłączenie ww. sędziów było zgodne z prawem, ponieważ przesłanką uzasadniającą uwzględnienie wniosku strony nie może być jej subiektywne odczucie czy też przekonanie co do celowości złożonego wniosku z uwagi na brak bezstronności sędziów. Instytucja wyłączenia sędziego nie może być traktowana jako możliwość eliminowania w postępowaniu sędziów, których strona uznaje za nieodpowiadających subiektywnemu pojmowaniu jej interesów (por. postanowienie NSA z 22 lutego 2008 r., II FZ 61/08 oraz postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 31 stycznia 2011 r., K 3/09, publ. "Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego" 2011, seria A, nr 1, poz. 5).
Tym samym, Sąd I instancji trafnie uznał, że złożone w sprawie wnioski o wyłączenie nie zasługiwały na uwzględnienie.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.