Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia D. W. i M. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 16 stycznia 2017 r., sygn. akt II SA/Wr 736/15 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi D. W., M. W., M. W. i J. W. w przedmiocie wymierzenia Burmistrzowi Gminy T. grzywny za niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 21 kwietnia 2009 r., sygn. akt III SA/Wr 3/09 postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 16 stycznia 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odmówił D. W. i M. W. przyznania prawa pomocy w zakresie całkowitym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych i ustanowienie adwokata. Sąd doszedł do przekonania, że skarżący nie wykazali, iż ich sytuacja majątkowa uzasadniałaby przyznanie im prawa pomocy. Skarżący nie udzielili odpowiedzi na wezwanie o dodatkowe dokumenty, które wystosował do nich Referendarz sądowy. To zaś oznacza, że wnioskodawcy zaniechali rzeczywistego przedstawienia sytuacji majątkowej. Z tego względu, ocenie Sądu poddane zostały wyłącznie dane zawarte we wniosku na urzędowym formularzu. Z danych tych wynika, że skarżący dysponują miesięcznie kwotą 3051 zł miesięcznie. Koszty utrzymania mieszkania wynoszą 500 zł, na leki wydają ok. 800 zł, a na pisma procesowe około 1000 zł miesięcznie. Łącznie więc skarżący ponoszą koszty utrzymania w wysokości 2300 zł miesięcznie. Przyjmując przedstawione dane za wiarygodne, Sąd uznał, że skarżący nie wykazali, iż nie są w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Skargę w niniejszej sprawie odrzucono bez wzywania skarżących o wpis sądowy, a jedynym kosztem sądowym ciążącym obecnie na skarżących jest wpis sądowy od zażalenia na postanowienie z dnia z dnia 18 lutego 2016 r. w wysokości 100 zł. Obowiązek uiszczenia tego wpisu sądowego jest skarżącym wiadomy od kilku miesięcy, a uzyskiwane dochody pozwalały na poczynienie oszczędności na ewentualne pokrycie tego kosztu sądowego. Zdaniem Sądu, ocena danych zawartych w złożonym wniosku prowadzi do konkluzji, że brak jest możliwości przyznania wnioskodawcom prawa pomocy (choćby częściowego). Z tego względu Sąd odmówił przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie na podstawie art. 246 § 1 pkt 1 i art. 258 § 4 w związku z art. 258 § 2 pkt 7 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
W zażaleniu na powyższe postanowienie D. W. i M. W. podnieśli, że poprzez odmowę przyznania prawa pomocy Sąd pozbawił ich prawa do zaskarżenia niesprawiedliwych orzeczeń i prawa do obrony przed bezprawiem organu i Sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Prawo pomocy może być udzielone w zakresie całkowitym lub częściowym (art. 245 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016, poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.). W zakresie całkowitym obejmuje ono zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata. Prawo to przyznaje się, jeżeli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a.). Prawo pomocy w zakresie częściowym polega natomiast na zwolnieniu tylko od opłat sądowych w całości lub części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego, względnie rzecznika patentowego. Jeżeli osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 p.p.s.a.), to przysługuje jej prawo pomocy w zakresie częściowym.