Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 8 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 18 sierpnia 2008 r. sygn. akt II SA/Sz 507/08 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. K. na decyzję Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia [...] maja 2008 r. nr [...] w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie i wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji Starosty Szczecineckiego z dnia [...] kwietnia 2008 r. nr [...]
Zaskarżonym postanowieniem, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie odmówił A. K., reprezentowanej przez radcę prawnego, wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Wojewody Zachodniopomorskiego w przedmiocie ograniczenia sposobu korzystania z nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie organ winien był wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji na podstawie art. 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tj. Dz. U. z 2004 r., Nr 261, poz. 2603), jednakże nie uczynił tego, a skarżąca nie wniosła zażalenia w trybie art. 37 § 1 kpa na bezczynność organu w tym przedmiocie. Złożony przez stronę wniosek mógł być więc jedynie rozpoznany na podstawie art. 61 § 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a." W ocenie Sądu, skarżąca nie wykazała w uzasadnieniu wniosku okoliczności, które dawałyby podstawę do przyjęcia, iż wykonanie zaskarżonej decyzji mogłoby stworzyć niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Skarżąca pouczona została przez organy o tym, iż odszkodowanie za szkody wyrządzone właścicielowi nieruchomości zostanie określone w odrębnej decyzji, a zatem powstanie takiej szkody po stronie właściciela jest przewidzianym przepisami prawa następstwem wydanej decyzji, zaś zasadność samej decyzji podlegać będzie badaniu w toku merytorycznego rozpoznania sprawy.
Zażalenie na to postanowienie wniosła A. K., reprezentowana przez tego samego radcę prawnego, domagając się jego zmiany i wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji lub uchylenia i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, zarzucając naruszenie art. 61 § 3 w zw. z art. 132 w zw. z art. 160 P.p.s.a. poprzez ustalenie, że wysokość odszkodowania określona zostanie w odrębnej decyzji, podczas gdy okoliczność ta jest elementem składowym decyzji i stanowi przedmiot sporu objęty skargą oraz błędne ustalenia faktyczne, polegające na stwierdzeniu, iż skarżąca nie wykazała, że wykonanie zaskarżonej decyzji może spowodować niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącej podniósł, iż odniesienie się przez Sąd do kwestii odszkodowania za szkody wyrządzone w nieruchomości stanowiło w istocie wypowiedzenie się w przedmiocie będącym częścią skargi wniesionej do Sądu. Ponadto podkreślono, że strona we wniosku powołała się na szereg okoliczności wskazujących na niebezpieczeństwo wyrządzenia jej znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, między innymi na utratę dochodów z działalności rolniczej, utratę pozycji negocjacyjnej w cywilnoprawnym postępowaniu prowadzącym do ustalenia odszkodowania od inwestora oraz na fakt, iż w razie uwzględnienia skargi na nieruchomości skarżącej pozostanie wybudowany już gazociąg.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
Stosownie do art. 9 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2609 ze zm.), jeżeli w sprawie zakończonej decyzją wydaną na podstawie art. 124 tej ustawy zostanie wniesiona skarga do sądu administracyjnego, organ, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie postanowieniem, na które nie przysługuje zażalenie. W sprawie A. K. została wydana decyzja, na podstawie art. 124 cytowanej ustawy, zaś strona wniosła na nią skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie. W takiej sytuacji Wojewoda Zachodniopomorski był zobligowany, przytoczonym art. 9, wstrzymać z urzędu wykonanie zaskarżonej decyzji. Jednak postanowienia, o którym mowa w tym przepisie, nie wydał. Zgodzić się należy z Wojewódzkim Sądem Administracyjnym, iż, wobec takiego zaniedbania organu, służyła A. K. skarga na bezczynność organu. Z tej drogi nie skorzystała, bowiem wybrała inną - wniosek skierowany do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.