Dnia 13 września 2013 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Marzenna Linska - Wawrzon po rozpoznaniu w dniu 13 września 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 332/13, o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T. W. na przewlekłość postępowania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 10 lipca 2012 r. dotyczącego wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie odmowy przyznania specjalnego zasiłku celowego postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 332/13, odrzucił skargę T. W. na przewlekłość postępowania Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie w przedmiocie nierozpoznania wniosku z dnia 10 lipca 2012 r. dotyczącego wznowienia postępowania administracyjnego w sprawie odmowy przyznania specjalnego zasiłku celowego
Postanowieniem z dnia 21 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 332/13, WSA w Lublinie odmówił przyznania T. W. prawa pomocy.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd podniósł, że zgodnie z art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej p.p.s.a.), prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. Zatem, nawet jeśli zachodzą przesłanki związane z trudną sytuacją materialną strony, określone w art. 246 p.p.s.a., oczywista bezzasadność skargi wyłącza możliwość przyznania stronie prawa pomocy. Oczywista bezzasadność skargi zachodzi wówczas, gdy przepisy prawa niepodlegające różnej wykładni w sposób jasny i jednoznaczny wykluczają możliwość uwzględnienia żądania skarżącego.
W ocenie Sądu pierwszej instancji taka sytuacja zaistniała w przedmiotowej sprawie, ponieważ skarga T. W. podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., gdyż skarżąca przed wniesieniem skargi do Sądu nie wyczerpała trybu przewidzianego w art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a. Zgodnie z tym przepisem skarga do sądu administracyjnego jest dopuszczalna po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. Jednym ze środków zaskarżenia jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, które przysługuje stronie na niezałatwienie sprawy (w terminie określonym w art. 35 K.p.a., w przepisach szczególnych bądź w terminie ustalonym w myśl art. 36) lub na przewlekłe prowadzenie postępowania, jeżeli nie ma organu wyższego stopnia, do którego strona mogłaby wnieść zażalenie (art. 37 § 1 K.p.a.).
Tymczasem skarżąca złożyła do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w tym samym piśmie, w którym zawarła skargę do sądu. Jednoczesne wniesienie środka, o którym mowa w art. 37 § 1 K.p.a. i skargi do sądu administracyjnego czyni taką skargę przedwczesną, z uwagi na to, że została wniesiona przed wyczerpaniem trybu przewidzianego w art. 52 § 1 i 2 p.p.s.a. - skarga jako niedopuszczalna nie może być zatem rozpoznana merytorycznie, lecz podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.
W ocenie Sądu pierwszej instancji, skoro skarga jest oczywiście bezzasadna, to nawet pomoc profesjonalnego pełnomocnika nie miałaby wpływu na jej rozstrzygnięcie. W związku z tym Sąd odstąpił od przesłania skarżącej urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy (druk "PPF"), ze względu na bezcelowość tej czynności.
T. W. wniosła zażalenie na postanowienie w przedmiocie prawa pomocy.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: