Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 14 października 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażaleń M. K. i A. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2008 r. sygn. akt IV SAB/Wa 23/08 odmawiające przyznania prawa pomocy M. K. i A. K. w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. Z., M. K. i A. K. na bezczynność Ministra Infrastruktury w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności p o s t a n a w i a: oddalić zażalenie M. K. oraz zażalenie A. K.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 10 września 2008 r. sygn. akt IV SAB/Wa 23/08 oddalił wniosek M. K. i A. K. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych w sprawie ze skargi A. Z., M. K. i A. K. na bezczynność Ministra Infrastruktury w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nieważności.
W uzasadnieniu wskazano, że skarżący po raz kolejny złożyli wniosek o przyznanie prawa pomocy. Naczelny Sąd Administracyjny bowiem, postanowieniem z dnia 1 lipca 2008 r. sygn. akt I OZ 468/08 oddalił zażalenie M. K. i A. K. na orzeczenie Sądu I instancji odmawiające przyznania wnioskodawcom prawa pomocy. Składając zaś ponowny wniosek strony nie wykazały, aby ich sytuacja uległa pogorszeniu w stosunku do okoliczności branych pod uwagę przy wydawanych zarówno przez Sąd I instancji, jak i przez Naczelny Sąd Administracyjny orzeczeniach.
Co więcej - zaznaczył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie - dochody skarżących uzyskiwane z tytułu świadczeń emerytalnych wzrosły z kwoty [...] do kwoty [...] zł brutto miesięcznie. Tym samym uznano, że nie wykazali, aby spełnione zostały przesłanki przyznania prawa pomocy, gdyż ich sytuacja nie uległa pogorszeniu.
M. K. oraz A. K. wnieśli zażalenia na powyższe postanowienie, podnosząc, że jest ono krzywdzące. Strony wskazały, iż uzyskiwane przez nich dochody są kilkakrotnie niższe od przeciętnego wynagrodzenia i nie dysponują środkami na pokrycie kosztów postępowania.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie ma usprawiedliwionej podstawy.
W pierwszej kolejności należy podkreślić - co zaznaczył już Sąd I instancji - iż wniosek M. K. i A. K. o przyznanie w niniejszej sprawie prawa pomocy w zakresie częściowym, był już prawomocnie rozpoznany. Bowiem postanowieniem z dnia 15 maja 2008 r., od którego zażalenie zostało oddalone przez Naczelny Sąd Administracyjny, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił przyznania stronom prawa pomocy w zakresie częściowym. M. K. i A. K. składając kolejny wniosek o przyznanie wskazanego prawa ponownie powołali się na okoliczności uprzednio podnoszone, nie wykazując przy tym, aby ich sytuacja materialna uległa pogorszeniu. Wręcz przeciwnie, bowiem - jak podkreślił już Sąd I instancji - dochody skarżący wzrosły. Nie zachodzą zatem przewidziane w art. 165 P.p.s.a. przesłanki do zmiany wcześniejszych prawomocnych postanowień.
Nawet, gdyby przyjąć, że wniosek skarżących, jest - z uwagi na wzrost ich dochodów - nowym wnioskiem o zwolnienie z kosztów sądowych, to należy uznać, że nie zostały spełnione w sprawie określone w art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przesłanki warunkujące przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym. Zgodnie bowiem z art. 246 § 1 pkt 2 P.p.s.a. przyznanie osobie fizycznej prawa pomocy w zakresie częściowym, w tym obejmującym zwolnienie z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych, następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny. Stąd biorąc pod uwagę uzyskiwane przez M. i A. K. dochody z tytułu świadczeń emerytalnych w wysokości [...] zł nie można przyjąć, iż uiszczenie wpisu w kwocie 100 zł, mogłoby wywołać uszczerbek w ich utrzymaniu.
W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 P.p.s.a., orzekł jak powyżej.