Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. B. i M. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 728/14 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi A. B. i M. B. na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia [...] maja 2014 r., znak: [...] w przedmiocie udzielenia zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 26 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SA/Bk 728/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, po rozpoznaniu wniosku A. B. i M. B. odmówił wstrzymania wykonania sprecyzowanej w sentencji decyzji Wojewody Podlaskiego.
W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd I instancji wskazał, że skarżący nie przytoczyli żadnych konkretnych okoliczności, które przemawiałyby za udzieleniem im ochrony tymczasowej w oparciu o art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a. Sam wniosek, bez wskazania jakichkolwiek powodów i przesłanek warunkujących wstrzymanie zaskarżonego aktu, nie jest wystarczający do pozytywnego ustosunkowania się do zawartego w nim żądania. Nie przedstawiono żadnych argumentów uzasadniających słuszność wniosku o wstrzymanie. Brak ten uniemożliwił zatem Sądowi I instancji merytoryczną ocenę wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła A. B. i M. B., postulując wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, ewentualnie uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia i przykazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Zarzucono mu naruszenie art. 61 § 3 P.p.s.a. poprzez błędną wykładnię i uznanie, że dla skutecznego złożenia wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji koniecznym jest udowodnienie okoliczności wskazanych jako podstawa tego wniosku, a nie tylko ich uprawdopodobnienie. Podniesiono również zarzut naruszenia art. 141 § 4 w zw. z art. 166 P.p.s.a. poprzez brak realnego i adekwatnego uzasadnienia postanowienia, zawierającego m.in. analizę przedstawionych przez skarżących okoliczności na uzasadnienie ich wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji, motywujących zaistnienie przesłanki znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja utrzymała w mocy decyzję Starosty S. z dnia [...] marca 2014 r. w sprawie udzielenia [...] S.A. z siedzibą w Konstancinie - Jeziorna zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości należącej do skarżących, położonej w obrębie [...], gmina S., działka o nr geodezyjnym [...], pow. 15,8200 ha, w celu założenia i przeprowadzenia przez w/w działkę dwutorowej napowietrznej linii energetycznej. Decyzja ta została wydana w oparciu m.in. o przepis art. 124 ust. 1a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 ze zm.), co wyłącza ją z zakresu działania art. 9 tej ustawy. Zgodnie z jego brzmieniem w sprawach, o których mowa w przepisach działu III, z wyłączeniem art. 97 ust. 3 pkt 1, art. 122, art. 124 ust. 1a, art. 124b ust. 1, art. 126 i art. 132 ust. 1a, wykonanie decyzji następuje po upływie 14 dni od dnia, w którym upłynął bezskutecznie trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi na decyzję do sądu administracyjnego. W przypadku wniesienia skargi do sądu administracyjnego w tych sprawach organ, który wydał decyzję, wstrzymuje z urzędu jej wykonanie, w drodze postanowienia, na które nie przysługuje zażalenie. Oznacza to, że skarga do sądu administracyjnego na decyzje wydane na podstawie art. 124 ustawy o gospodarce nieruchomościami powoduje wstrzymanie ich wykonanie z urzędu.