Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kremer po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia K. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 czerwca 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wa 36/18 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi K. W. na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie pouczenia o możliwości wniesienia środka zaskarżenia postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2018 r., sygn. akt IV SAB/Wa 36/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu wniosku K. W., odmówił przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że K. W. wystąpiła ze skargą na bezczynność Wojewody Mazowieckiego w przedmiocie uzupełnienia postanowienia z dnia [...] sierpnia 2017 r. o pouczenie o możliwości wniesienia odwołania lub skargi do sądu. W dniu 12 marca 2018 r. złożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowego zwolnienia z kosztów sądowych.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmawiając przyznania prawa pomocy powołał się m.in. na art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i stwierdził, że w sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, albowiem skarga jest niedopuszczalna.
W ocenie Sądu treść skargi jednoznacznie wskazuje, że dotyczy bezczynności organu w przedmiocie rozpoznania wniosku o uzupełnienie i sprostowanie postanowienia wydanego w trybie art. 111 § 1 k.p.a., co do środków zaskarżenia. Skarga na postanowienie wydane w trybie art. 111 k.p.a. jest niedopuszczalna, w związku z czym nie jest także dopuszczalna skarga na bezczynność organu w tym zakresie.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniosła K. W.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302), dalej powoływanej jako "P.p.s.a.", prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie i doktrynie poglądem, skarga jest oczywiście bezzasadna wtedy, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo jasno i jednoznacznie wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego (por. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz., J. P. Tarno, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004 r., str. 320-321; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2009 r., sygn. akt I OZ 788/09, dostępne w bazie orzeczeń sądów administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. Stwierdzenie przez Sąd oczywistej bezzasadności skargi wyklucza możliwość merytorycznego rozpoznania wniosku o przyznanie prawa pomocy. W konsekwencji, nawet w przypadku gdy sytuacja materialna strony uzasadniałaby uwzględnienie wniosku, to oczywista bezzasadność skargi skutkuje odmową przyznania prawa pomocy.
Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie, bowiem skarga na bezczynność organu w przedmiocie pouczenia o możliwości wniesienia środka zaskarżenia nie mieści się w katalogu spraw podlegających kontroli sądowoadministracyjnej. Na postanowienie o uzupełnieniu lub o odmowie uzupełnienia nie przysługuje zażalenie, jak również nie kończy ono postępowania, ani nie rozstrzyga sprawy co do istoty. Na działanie organu w przedmiocie zakreślonym przez skarżącą nie przysługuje w myśl art. 3 § 2 P.p.s.a. skarga, a zatem podlegała ona odrzuceniu. Stwierdzić również należy, że brak pouczenia o możliwości wniesienia środka zaskarżenia nie stanowi bezczynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 8 i 9 P.p.s.a.
W tej sytuacji Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie prawidłowo odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi.
Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 1 i 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.