Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Z. S. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 sierpnia 2007 r. sygn. akt I SA/Wa 804/07 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi Z. S. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie odmówił Z. S. wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji Ministra Budownictwa w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu Sąd stwierdził, iż wstrzymanie wykonania decyzji możliwe jest jedynie gdy strona wykaże, iż zachodzą przesłanki wskazane w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), czyli niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Ponadto Sąd I instancji, powołując się na orzecznictwo NSA, podkreślił, że niedopuszczalnym jest wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jeśli sprzeciwia się temu interes publiczny. Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny decyzja Ministra Budownictwa wydana została na podstawie art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), który pozwala w uzasadnionych przypadkach na niezwłoczne zajęcie nieruchomości przeznaczonych pod pasy drogowe. Wstrzymanie wykonania tej decyzji niweczyłoby, zdaniem Sądu cel, jaki miał ustawodawca uchwalając powyższą ustawę. Również okoliczności powołane przez skarżącą, która stwierdziła, że wykonanie decyzji opartej na wątpliwych podstawach prawnych i faktycznych prowadzi do nieodwracalnych skutków, nie mogły stanowić przesłanki dla uwzględnienia wniosku Z. S..
Zażalenie na to postanowienie wniosła Z. S., domagając się jego uchylenia, zarzucając Sądowi I instancji, iż nie ocenił, czy w sprawie zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia stronie znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków, ani nie odniósł się do podniesionych we wniosku argumentów. W uzasadnieniu zażalenia skarżąca podkreśliła, iż droga, pod którą zajęta została jej nieruchomość nie została uwzględniona w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 stycznia 2005 r. w sprawie ustalenia programu rzeczowo - finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego, zaś Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad nie uzyskała pozwolenia na budowę tej drogi. Ponadto GDDKiA oddział R. nie przeprowadziło ze skarżącą żadnych negocjacji co do wysokości oferty złożonej przez ten organ na wykup nieruchomości należącej do skarżącej, przedstawiając jedynie swoje stanowisko. Wycena dokonana przez rzeczoznawcę nie obejmowała budynków znajdujących się na nieruchomości, a ponadto dokonana została w oparciu o ceny z miejscowości położonych o kilkanaście kilometrów od miejscowości R.. Z. S. podkreśliła, iż nadanie zaskarżonej decyzji rygoru natychmiastowej wykonalności oraz jej wykonanie spowoduje pozbawienie jej i syna mieszkania, a także uniemożliwi uzyskiwanie dochodu z gospodarstwa rolnego.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,poz. 1270 ze zm.) stanowi, iż wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji możliwe jest jedynie wówczas, gdy zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub trudnych do odwrócenia skutków. Jak zauważył to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie obowiązek wykazania okoliczności uprawdopodobniających takie niebezpieczeństwo spoczywa na stronie, jednakże zarówno wniosek jak i zażalenie wniesione przez skarżącą nie wskazywały , aby wykonanie zaskarżonego aktu mogło spowodować niebezpieczeństwo o jakim mowa w przytoczonym powyżej przepisie. Jak wskazał to Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zaskarżona decyzja wydana została na podstawie art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg krajowych (Dz. U. z 2006 r. Nr 80, poz. 721 ze zm.), który w ust. 3 stanowi, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, uprawnia do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, zobowiązuje do niezwłocznego wydania nieruchomości, opróżnienia lokali i innych pomieszczeń oraz uprawnia do faktycznego objęcia nieruchomości w posiadanie przez właściwego zarządcę drogi. Zauważyć trzeba, iż wprawdzie ograniczona zostaje możliwość dysponowania nieruchomością, jednakże jej zajęcie następuje za odpowiednim odszkodowaniem, co wynika z art. 12 ust. 4 i art. 18 tejże ustawy. Ponadto podkreślenia wymaga, iż zaskarżona decyzja uzyskała rygor natychmiastowej wykonalności z uwagi na szczególny charakter i ważny interes społeczny i gospodarczy, dotyczy ona bowiem procesu inwestycyjnego budowy drogi krajowej. Wstrzymanie wykonania byłoby zatem istotnym zaburzeniem tegoż procesu i jednocześnie naruszałoby w sposób rażący społeczny interes, który stał się podstawą wydania orzeczenia. Zasadnie zwrócił uwagę na to Wojewódzki Sąd Administracyjny i odmówił wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji, zaś zaskarżone postanowienie odpowiada prawu.
Ponadto podkreślenia wymaga fakt, iż nieuzasadnionymi są twierdzenia co do braku pozwolenia na budowę drogi przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad oraz nieuwzględnieniu tej drogi w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 4 stycznia 2005 r. w sprawie ustalenia programu rzeczowo - finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego. Obecnie droga ta uwzględniona jest w obowiązującym rozporządzeniu z dnia 13.02.2007 r. w sprawie ustalenia Programu rzeczowo-finansowego dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzystaniem środków Krajowego Funduszu Drogowego (Dz. U. Nr 28, poz. 188 ze zm.), zaś GDDKiA w R. uzyskało pozwolenie na realizację tej inwestycji.
Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł, jak w sentencji na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.