Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T.G. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 2055/12 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T.G. na działanie Prezydenta m.st. Warszawy postanawia: oddalić zażalenie.
T.G. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na działania Prezydenta m.st. Warszawy, zarzucając mu naruszenie prawa polegające m. in. na łamaniu prawa, dezorganizowaniu pracy Urzędu i podejmowaniu pozornych działań, podnoszeniu opłat za żłobki oraz antyspołeczne zamiary masowych eksmisji z lokali komunalnych i bezprawne wzywanie do zapłaty.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia
4 października 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 2055/12 odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy.
W uzasadnieniu postanowienia odwołując się do treści art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.
z 2012. r. poz. 270 dalej "P.p.s.a.") wskazał, że prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi.
Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że z oczywistą bezzasadnością skargi mamy do czynienia wówczas, gdy bez konieczności dokonywania głębszej analizy stanu faktycznego i prawnego sprawy, jest zupełnie jasne, że skarga nie może zostać uwzględniona. Oczywista bezzasadność skargi w rozumieniu powołanego przepisu oznacza także oczywistą niedopuszczalność skargi do sądu administracyjnego. Wskazał, że w niniejszej sprawie zachodzi przesłanka oczywistej bezzasadności skargi, albowiem skarga jest niedopuszczalna. Skarżący zarzuca naruszenie prawa polegające m. in. na łamaniu prawa, dezorganizowaniu pracy Urzędu i podejmowaniu pozornych działań, podnoszeniu opłat za żłobki oraz antyspołeczne zamiary masowych eksmisji z lokali komunalnych i bezprawne wzywanie do zapłaty.
W ocenie Sądu pierwszej instancji złożona w rozpoznawanej sprawie skarga zawiera zarzut wadliwej działalności organu i stanowi w istocie skargę na działanie organu administracji w rozumieniu art. 227 K.p.a. Tymczasem w sprawach tego rodzaju sądy administracyjne nie są właściwe. Skargi zawarte w Dziale VIII K.p.a.
(w tym skarga z art. 227 K.p.a.) związane są z krytyką wykonywania zadań przez właściwe organy lub ich pracowników. Skargi te zatem nie podlegają kontroli sądu administracyjnego zarówno na podstawie art. 3 P.p.s.a., jak i na podstawie przepisów ustaw szczególnych.
Powyższe postanowienie stało się przedmiotem zażalenia T.G. do Naczelnego Sądu Administracyjnego, w którym wniósł o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Stosownie do treści art. 247 P.p.s.a., prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. O oczywistej bezzasadności skargi można mówić, gdy bez potrzeby głębszej analizy prawnej nie ulega najmniejszej wątpliwości, że nie może ona zostać uwzględniona. Chodzi więc o sytuację, w której obowiązujące prawo wyklucza możliwość uwzględnienia żądania skarżącego. Oznacza, to że zastosowanie powołanego przepisu jest dopuszczalne wówczas, gdy stan faktyczny i prawny danej sprawy nie budzi najmniejszych wątpliwości, co do braku szans na uwzględnienie skargi. W szczególności dotyczy to sytuacji, w której skarga kwalifikuje się do odrzucenia na podstawie art. 58 § 1 P.p.s.a. (por. J. P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2010, str. 573).