W ocenie Sądu I instancji przy tak kształtujących się opłatach sądowych brak jest podstaw aby przyjąć, że J. B. spełnia przesłanki do przyznania prawa pomocy we wnioskowanym zakresie. Nie ma także potrzeby, aby uczestnik postępowania przedstawiał kolejne oświadczenia, czy dokumenty źródłowe obrazujące jego możliwości płatnicze. Zdaniem Sądu I instancji, chociaż oświadczenie wnioskodawcy o stanie rodzinnym, majątku i dochodach zostało złożone ponad cztery miesiące temu, to biorąc po uwagę charakter oraz wysokość osiąganych przez niego oraz jego żonę dochodów oraz majątek małżonków, na który składają się w szczególności dwa lokale mieszkalne, z których jednej jest wynajmowany, nie można przyjąć, że J. B. nie jest w stanie wygospodarować 100 zł na wpis od zażalenia na postanowienie z dnia 3 lipca 2013 r., czy też kwot niezbędnych na uiszczenie innych opłat sądowych, nawet przy założeniu, że zarządzeniami z dnia 25 marca 2013 r. zobowiązano go do uiszczenia trzech wpisów od trzech zażaleń na postanowienia z dnia 5 marca 2013 r. w kwotach po 100 zł (łącznie 300 zł).
Sąd I instancji zaznaczył, że wbrew wyrażonemu w sprzeciwie przekonaniu wnioskodawcy, a zgodnie ze stanowiskiem niekwestionowanym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym brak jest podstaw, aby w toku rozpoznawania wniosku o przyznanie prawa pomocy przyjmować, że zobowiązania prywatnoprawne strony postępowania mają pierwszeństwo przed zobowiązaniami publicznoprawnymi, w szczególności zaś przed obowiązkiem ponoszenia kosztów postępowania sądowoadministracyjnego. Sąd I instancji zauważył, że w skład majątku nieruchomego wnioskodawcy wchodzą dwa lokale mieszkalne. Jeden z lokali zaspokaja potrzeby mieszkaniowe dwuosobowej rodziny, natomiast drugi jest wynajmowany i przynosi dochód. W sytuacji, gdy potrzeby mieszkaniowe wnioskodawcy i jego żony są zaspokojone, brak jest podstaw, aby zakwalifikować koszty spłaty kredytu hipotecznego, jako koszty koniecznego utrzymania rodziny.
Sam fakt udzielania J. B. kredytu bankowego świadczy o tym, że posiada on zweryfikowaną przez profesjonalną instytucję finansową, zdolność kredytową, a więc po uwzględnieniu podstawowych kosztów utrzymania jest w stanie zaoszczędzić część dochodu z przeznaczeniem na inne cele, w szczególności zaś kwotę niezbędną do uiszczania wpisu od zażalenia.
Sąd I instancji wskazał także, iż mając na względzie wykazane przez J. B. powierzchnie lokali mieszkalnych, stanowiących jedyny majątek nieruchomy, nie można uznać za wiarygodne oświadczenia, że kwota 295 zł ponoszona jest tytułem podatku od nieruchomości w skali miesięcznej. Zgodnie z informacją o zmianie opłat za lokal z połowy ubiegłego roku, której kserokopię dołączono do akt przedmiotowej sprawy, łączna kwota miesięcznych zobowiązań skarżącego z tytułu podatku od nieruchomości za większy z posiadanych lokali wynosiła 10,21 zł.
Ponadto, Sąd I instancji zaznaczył, że jako jedno ze źródeł wydatków gospodarstwa domowego strona wymienia koszty spłaty karty kredytowej w wysokości 1.350 zł miesięcznie. Fakt korzystania z karty kredytowej umożliwia skarżącemu dokonywanie operacji nie mających pokrycia w środkach posiadanych w momencie dokonywania płatności. Chociaż, więc wnioskodawca comiesięcznie pokrywa koszty spłaty karty kredytowej, to najpierw, korzystając z przyznanego limitu, może nią kredytować wydatki gospodarstwa domowego, jak chociażby koszty wyżywienia, czy leków. Dochód uzyskiwany przez niego i jego żonę nie jest w całości bilansowany wydatkami na konieczne utrzymanie dwuosobowej rodziny. Biorąc przy tym pod uwagę ustaloną powyżej wysokość opłat sądowych w przedmiotowej sprawie Sąd I instancji stwierdził, że stan rodzinny, dochody i stan majątkowy skarżącego pozwalają mu - bez uszczerbku koniecznego utrzymania - wygospodarować środki niezbędne do uiszczenia wpisów od zażaleń, a także innych ewentualnie należnych opłat sadowych.