Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Morys po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia L. L. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 27 maja 2014 r. sygn. akt II SA/Sz 1179/13 o odrzuceniu skargi kasacyjnej od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 3 kwietnia 2014 r. sygn. akt II SA/Sz 1179/13 odrzucającego skargę L. L. na decyzję Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Szczecinie z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie aktualizacji danych w ewidencji gruntów i budynków postanawia oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 27 maja 2014 r., sygn. akt II SA/Sz 1179/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, na podstawie art. 178 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: P.p.s.a., odrzucił skargę kasacyjną wniesioną przez L. L. od postanowienia tego Sądu z dnia 3 kwietnia 2014 r. odrzucającego skargę L. L. na opisaną w sentencji decyzję Zachodniopomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego w Szczecinie. W jego uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, iż postanowienie Sądu z dnia 3 kwietnia 2014 r. odrzucające skargę zostało doręczone skarżącemu w dniu 9 kwietnia 2014 r., zatem trzydziestodniowy termin do wniesienia skargi kasacyjnej od tego postanowienia upłynął z dniem 9 maja 2014 r. Tymczasem skarżący wniósł skargę kasacyjną w dniu 19 maja 2014 r., zatem po upływie tego terminu.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł L. L. postulując jego uchylenie w całości i rozpoznanie skargi kasacyjnej. Sądowi I instancji zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 57 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz "naruszenie prawa materialnego poprzez pomijanie obiektywnych faktów i kreowanie stanów faktycznych nieistniejących przez stwierdzenie, że skarżący wniósł skargę kasacyjną w dniu 19 maja 2014 r...." W jego uzasadnieniu skarżący podniósł, iż skargę kasacyjną złożył w dniu 9 maja 2014 r. o godz. 12:40 w formie dokumentu elektronicznego za pośrednictwem platformy www.epuap.gov.pl. Natomiast w dniu 19 maja 2014 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie skierował do skarżącego pismo informujące, że dokumenty zostały przesłane do zarejestrowania i następnie zostaną przekazane do Wydziału II tego Sądu.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.
Stosownie do art. 177 § 1 P.p.s.a. skargę kasacyjną wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia stronie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. W niniejszej sprawie, ostatni trzydziesty dzień do wniesienia skargi kasacyjnej, liczony od dnia 9 kwietnia 2014 r. (data doręczenia skarżącemu postanowienia z dnia 3 kwietnia 2014 r. o odrzuceniu skargi), przypadał na dzień 9 maja 2014 r., w którym to dniu skarżący nadał drogą elektroniczną skargę kasacyjną. Skardze tej nadany został jednak wymiar materialny dopiero w dniu 19 maja 2014 r., kiedy to została ona wydrukowana i opatrzona adnotacją o dacie wpływu, co skutkowało zasadnym przyjęciem, że skarga kasacyjna w tej dacie została wniesiona do Sądu. Zatem skuteczne wniesienie skargi do Sądu dopiero w dniu 19 maja 2014 r. oznacza, że czynność ta nastąpiła z uchybieniem ustawowego terminu.
Zasady wnoszenia skargi kasacyjnej do sądu administracyjnego regulują przepisy ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, a nie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. W wymienionym Kodeksie przewidziano możliwość wniesienia pisma drogą elektroniczną (art. 61 § 3a K.p.a.), jednakże podobne regulacje nie obowiązują w postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Stanowisko to znajduje oparcie w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2014 r., sygn. I OPS 10/13, w której Sąd ten stwierdził, że w aktualnym stanie prawnym w postępowaniu sądowoadministracyjnym - z uwagi na treść art. 46 P.p.s.a. - nie jest dopuszczalne wniesienie do sądu pisma opatrzonego bezpiecznym podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r., poz. 262), w tym także za pośrednictwem organu administracji publicznej, za pomocą środków komunikacji elektronicznej. W powołanej uchwale ponadto przesądził, że w obowiązującym stanie prawnym nie można przyjąć, że pismo procesowe sporządzone w formie elektronicznej, opatrzone bezpiecznym podpisem elektronicznym spełnia warunek formalny pisma procesowego, o którym mowa w art. 46 § 1 pkt 4 P.p.s.a. Podkreślił także, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się jednolicie, że pismo takie - po jego wydrukowaniu - jest dotknięte brakiem formalnym, który może być uzupełniony przez autora pisma poprzez złożenie podpisu własnoręcznego na jego wydruku. Pismo procesowe złożone w postaci elektronicznej - w zakresie nieunormowanym szczególnymi przepisami - nie wywołuje skutków prawnych, które ustawa wiąże ze złożeniem pisma procesowego, przy czym nie chodzi o brak formalny pisma, lecz o jego pierwotny, nieusuwalny brak skuteczności spowodowany użyciem nieautoryzowanej techniki (p. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 2009 r., I KZP 39/08, OSNKW 2009, nr 5, poz. 36, z dnia 15 lipca 2010 r., III SW 87/10, OSNP 2011, nr 3-4, poz. 53 oraz z dnia 25 października 2011 r., III SW 70/11, OSNP 2012, nr 11-12, poz. 144). Najwcześniejszą datę, w której pismo nadane drogą elektroniczną może być uznane za wniesione do sądu, jest data jego wydrukowania. Wówczas dopiero pismo takie uzyskuje wymiar materialny, a więc przyjmuje cechy pisma tradycyjnego. Wykonany wydruk należy, jako pismo wpływające do sądu, oznakować pieczęcią (tzw. prezentatą) oraz podpisem pracownika przyjmującego pismo, ze wskazaniem sądu, daty i godziny wpływu oraz liczby załączników. Przeto miarodajny jest rzeczywisty czas wydrukowania, wtedy bowiem zapis elektroniczny uzyskuje swą zmaterializowaną - tradycyjną, papierową - formę (p. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 23 maja 2012 r. sygn., III CZP 9/12). Nie ma przy tym znaczenia nieznajdująca aprobaty opieszałość w wydrukowaniu korespondencji dopiero po 10 dniach od jej wpływu do elektronicznej skrzynki podawczej.
Skoro zatem wniesienie skargi (tu kasacyjnej) do sądu administracyjnego następuje w dacie jej wydrukowania i opatrzenia stosowną pieczęcią, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu 19 maja 2014 r., a ostatni dzień na jej złożenie przypadał na dzień 9 maja 2014 r., czego skarżący nie podważył, to przyjąć należy, że skarga kasacyjna wniesiona została z uchybieniem terminu. Zażalenie nie mogło więc odnieść skutku.
W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.