Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2010 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A.C. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 1 października 2010 r. sygn. akt IV SA/Wr 263/10 o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia oraz o odrzuceniu zażalenia w sprawie ze skargi A.C. na decyzję Dyrektora Wojskowego Biura Emerytalnego we Wrocławiu z dnia [...] marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie waloryzacji emerytury wojskowej oraz decyzji waloryzacyjnych z lat 1999 do 2009 postanawia: oddalić zażalenie
Zaskarżonym postanowieniem Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił wniosek A.C. o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie tego Sądu z dnia 14 maja 2010 r. odrzucającego skargę oraz odrzucił to zażalenie. W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż w przedmiotowej sprawie skarżący wystąpił ze środkiem zaskarżenia od powyższego postanowienia - nazwanym zażaleniem - pismem z dnia 28 maja 2010 r. Sąd uznał to pismo za skargę kasacyjną i odrzucił postanowieniem z dnia 25 czerwca 2010 r. z uwagi na sporządzenie go osobiście przez skarżącego. Postanowienie to doręczono skarżącemu w dniu 12 lipca 2010 r. W dniu 13 września 2010 r. skarżący wystąpił z wnioskiem o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 14 maja 2010 r. wraz z tym środkiem zaskarżenia oraz skargą o wznowienie postępowania.
Odrzucając wniosek strony Sąd stwierdził, iż w jego ocenie dotyczył on żądania przywrócenia terminu do dokonania niedopuszczalnej czynności w postępowaniu sądowym. Skarżący wnosił bowiem o przywrócenie terminu do wniesienia zażalenia na postanowienie odrzucające skargę, a zatem na postanowienie, od którego właściwym środkiem zaskarżenia jest skarga kasacyjna. Zdaniem Sądu sytuacja ta powodowała konieczność stwierdzenia niedopuszczalności wniosku o przywrócenie terminu i jego odrzucenie.
Sąd podkreślił także, że nawet gdyby przyjąć, iż pismo strony z dnia 13 września 2010 r. jest skargą kasacyjną - z uwagi na treść art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej ustawą P.p.s.a. - to i tak ten środek zaskarżenia podlegałby odrzuceniu, bowiem nie spełniał wymogów, jakie stawiane są mu przez przepisy tej ustawy. Sąd I instancji zauważył ponadto, iż w przedmiotowej sprawie skarżący wystąpił już ze środkiem zaskarżenia zakwalifikowanym jako skarga kasacyjna, bowiem dotyczył on postanowienia kończącego postępowanie w sprawie. Środek ten został odrzucony z uwagi na sporządzenie go osobiście przez skarżącego, a postanowienie wydane w tym przedmiocie stało się prawomocne z uwagi na jego niezaskarżenie. Prawomocnym stało się też postanowienie z dnia 14 maja 2010 r.
Zażalenie na powyższe postanowienie wniósł A.C., domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i rozpatrzenia wniosku o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia na postanowienie z dnia 14 maja 2010 r. oraz skargi o wznowienie postępowania.
W uzasadnieniu skarżący wskazał między innymi, że nie występował w przedmiotowej sprawie ze skargą kasacyjną, a jedynie z zażaleniem złożonym w dniu 28 maja 2010 r. To Sąd zakwalifikował ten środek zaskarżenia jako skargę kasacyjną, wbrew woli strony. Skarżący podkreślił, że pismo to nie spełniało wymogów formalnych, jakie stawiane są skardze kasacyjnej. Żalący się podniósł ponadto, że jego wniosek o przywrócenie terminu oparty został o art. 273 § 3 w zw. z art. 277 P.p.s.a., a on o podstawie wznowienia dowiedział się w dniu 1 lipca 2010 r.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje: zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.