Zażalenie na postanowienie WSA w Warszawie w sprawie ze skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 13 grudnia 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. K. i L. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 1048/07 o odrzuceniu skargi kasacyjnej w sprawie ze skargi A. K. i L. K. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej postanawia oddalić zażalenie.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2007 r. odrzucił skargę kasacyjną A. K. i L. K. od postanowienia tego Sądu z dnia 9 lipca 2007 r. o odrzuceniu skargi na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z § 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193), skarga kasacyjna podlegała wpisowi stałemu w wysokości 100 zł. Natomiast stosownie do art. 221 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), podlegające opłacie stałej pisma wnoszone przez adwokata lub radcę prawnego, które nie zostały należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania lub odrzuca bez wezwania o uiszczenia opłaty. Sąd ustalił, że skarga kasacyjna A. K. i L. K., złożona przez radcę prawnego, nie została opłacona w sposób należyty, tj. zgodny z art. 219 § 2 ustawy P.p.s.a., stanowiącym, iż opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy właściwego sądu administracyjnego lub na rachunek bankowy właściwego sądu. W tej sytuacji Sąd skargę kasacyjną odrzucił.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożyli A. K. i L. K., reprezentowani przez radcę prawnego, wnosząc o jego uchylenie i zasądzenie kosztów postępowania skargowego. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucili obrazę prawa procesowego polegającą na odrzuceniu skargi ze względu na jej nieopłacenie, podczas gdy opłata była uiszczona w znakach sądowych. Pełnomocnik skarżących wskazał, iż bezsporne jest, iż uiścił opłatę od skargi kasacyjnej znakami sądowymi. Na znakach tych nie figuruje zastrzeżenie, że służą one wyłącznie dla potrzeb sądownictwa powszechnego. Nie wspomina również o tym ustawa o kosztach sądowych. W opinii pełnomocnika skarżących, sprzeczne z ustawą o kosztach sądowych przepisy ustawy P.p.s.a. powinny być interpretowane na korzyść skarżącego. Ponadto, jego zdaniem uzasadnienie postanowienia WSA powinno zawierać wskazanie, iż opłaty sądowej nie należy dokonywać znakami opłaty sądowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 175 § 1 ustawy P.p.s.a., skarga kasacyjna powinna być sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego, z zastrzeżeniem § 2 i § 3. Tym samym wymogiem objęte zostały zażalenia na postanowienia o odrzuceniu skargi kasacyjnej (art. 194 § 4 ustawy P.p.s.a.). Wprowadzenie tzw. przymusu adwokacko-radcowskiego miało na celu zapewnienie należytego poziomu merytorycznego i formalnego wnoszonych do NSA środków zaskarżenia i opierało się na założeniu, że profesjonalni prawnicy są obeznani z przepisami obowiązującymi w postępowaniu, w którym występują jako pełnomocnicy stron. Dlatego też w ustawie P.p.s.a. znalazły się przepisy zaostrzające konsekwencje niedopełnienia wymogów formalnych przez profesjonalnych pełnomocników np. art. 221 ustawy P.p.s.a., stanowiący, iż polegające opłacie stałej pisma wnoszone przez adwokatów i radców prawnych, które nie zostały należycie opłacone, pozostawia się bez rozpoznania lub odrzuca bez wezwania o uiszczenie opłaty. Za nienależyte opłacenie pisma w rozumieniu tego przepisu należy niewątpliwie uznać wniesienie opłaty w formie nieprzewidzianej przez ustawę obowiązującą w postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. ustawę P.p.s.a. Ustawa ta w art. 219 § 2 stwierdza jasno, iż opłatę sądową uiszcza się gotówką do kasy właściwego sądu lub na rachunek bankowy tego sądu. Nie dopuszcza zatem możliwości wnoszenia opłat sądowych znakami opłaty sądowej. Za chybione należy uznać wywody pełnomocnika skarżących, jakoby istotne w niniejszej sprawie były postanowienia "ustawy o kosztach sądowych". NSA przyjął, że pełnomocnik skarżących miał na myśli ustawę z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398, ze zm.), która rzeczywiście przewiduje dokonywanie opłat znakami opłaty sądowej. Należy jednak podkreślić, że ustawa ta reguluje wyłącznie kwestie kosztów sądowych w sprawach cywilnych, a zatem bezpodstawne jest powoływanie się na jej postanowienia przed sądem administracyjnym. Nie ma więc żadnych przesłanek do dokonywania wykładni przepisów ustawy P.p.s.a. w powiązaniu z cyt. ustawą o kosztach sądowych w sprawach cywilnych, która w postępowaniu sądowoadministracyjnym w ogóle nie ma zastosowania. Podstawą do zaakceptowania płatności w znakach opłaty sądowej nie jest również okoliczność, że "nie figuruje na nich zastrzeżenie, iż służą one wyłącznie dla potrzeb sądownictwa powszechnego a nie administracyjnego". Za bezzasadne NSA uznał także zarzuty autora zażalenia, iż WSA w Warszawie nie wspomniał w uzasadnieniu, iż opłaty od skarg nie należy uiszczać znakami opłaty sądowej. Sąd przytoczył brzmienie art. 219 § 2 ustawy P.p.s.a., regulującego sposób wnoszenia opłat w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Do udzielania bardziej szczegółowych pouczeń nie był zobowiązany, bowiem zgodnie z art. 6 ustawy P.p.s.a., wskazówek co do czynności procesowych i pouczeń o skutkach prawnych tych czynności i skutkach zaniedbań udziela się wyłącznie stronom występującym w sprawie bez adwokata lub radcy prawnego.

W tym stanie rzeczy postanowienie WSA w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2007 r. o odrzuceniu skargi kasacyjnej uznać należy za prawidłowe, zaś zażalenie oddalić na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 ustawy P.p.s.a.

Strona 1/1