Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Monika Nowicka po rozpoznaniu w dniu 2 czerwca 2017 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. M. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 6 marca 2017 r., sygn. akt II SA/Gl 1151/16 oddalające wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji w sprawie ze skargi R. M. na decyzję Wojewody Śląskiego z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na czasowe zajęcie nieruchomości postanawia: oddalić zażalenie.
Decyzją z dnia 12 października 2016 r. nr [...] Wojewoda Śląski - po rozpoznaniu odwołania T. S.A. Oddział w C. oraz R. M. od decyzji Starosty C. z dnia [...] kwietnia 2015 r. nr [...] w zakresie:
1) niepotwierdzeni faktu zaistnienia przesłanek zajęcia w trybie przepisu art. 126 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm.), części nieruchomości położonych w miejscowości B., gminie K. składających się z działek nr [...], nr [...], nr [...], nr [...], stanowiących własność M. B.;
2) nałożenia na R. M. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą I. z siedzibą w S. kary w wysokości łącznej 15.000,00 zł, za zwłokę w złożeniu do Starosty wniosku o wydanie decyzji zezwalającej na czasowe zajęcie nieruchomości oznaczonych jako działki nr [...], nr [...], nr [...], nr [...];
3) za zajęcie nieruchomości bez zaistnienia przesłanek wynikających z przepisu art. 126 ust. 5;
4) zobowiązania R. M. do jej uiszczenia
- utrzymał zaskarżoną decyzję organu I instancji w mocy w zakresie pkt II oraz uchylił zaskarżoną decyzję w zakresie pkt III oraz IV i orzekł o nałożeniu na T. S.A. z siedzibą w K. kary łącznej 15.000,00 zł za zwłokę w złożeniu do Starosty C. wniosku o wydanie decyzji zezwalającej na czasowe zajęcie nieruchomości stanowiącej własność M. B. oraz zobowiązaniu do jej uiszczenia w ciągu 14 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji na podane konto Starosty C. Jednocześnie organ orzekł, że rozstrzygnięcie w pozostałym zakresie, wobec niewniesienia odwołania stało się ostateczne (punkt I sentencji decyzji).
R. M., w złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skardze na powyższą decyzję, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji.
Zarządzeniem z dnia 18 stycznia 2017 r. Przewodniczący Wydziału II wezwał stronę skarżącą do wskazania i wykazania przesłanek określonych w art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.) i tym samym do uzasadnienia złożonego wniosku.
W odpowiedzi na wezwanie skarżący wskazał, że w związku z wykonaniem zaskarżonej decyzji poniesie znaczną szkodę, polegającą na naruszeniu dobrego imienia i marki. Jest to szkoda niemajątkowa, która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot przedmiotu spełnionego świadczenia. Wskazał także, że utrata dobrego imienia jako przedsiębiorcy, narazi go na utratę zaufania u partnerów gospodarczych, a w dalszej kolejności spowoduje to straty majątkowe.
Postanowieniem z dnia 6 marca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., oddalił powyższy wniosek wskazując, że zaskarżona decyzja utrzymująca w mocy rozstrzygnięcie pierwszoinstancyjne w zakresie niepotwierdzania zaistnienia przesłanek zajęcia w trybie art. 126 ust. 5 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2015 r., poz. 1774 ze zm. - zwanej dalej: "u.g.n."), stanowi rozstrzygnięcie w wyniku którego nie zostały nałożone na skarżącego ani uprawnienia, ani obowiązki. W tej części decyzja nie nadaje się do wykonania i to wynika z samego charakteru rozstrzygnięcia. Ponadto w uzasadnieniu wniosku skarżący nie wskazał w jaki sposób ta część rozstrzygnięcia mogłaby naruszyć jego dobre imię jako przedsiębiorcy. Nawiązując do drugiego punktu zaskarżonej decyzji, Sąd stwierdził, że organ odwoławczy uchylił w nim obowiązek zapłaty kary przez skarżącego w wysokości 15.000,00 zł, a następnie nałożył tę karę na T. S.A w K. Powyższe oznacza, że również w tej części decyzja nie nakłada na skarżącego żadnych obowiązków, a nawet zwalnia go z obowiązku uiszczenia kary pieniężnej. Co więcej, skarżący w uzasadnieniu wniosku nie wykazał związku pomiędzy uchyleniem wymierzenia mu kary i obciążeniem karą innego podmiotu a wskazaną przez niego grożącą mu szkodą.