Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno po rozpoznaniu w dniu 13 sierpnia 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 20 maja 2015 r., sygn. akt II SAB/Po 88/14 o odmowie przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 20 maja 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, sygn. akt SAB/Po 88/14, odmówił T. K. przyznania prawa pomocy w sprawie ze skargi T. K. na bezczynność Wielkopolskiego Komendanta Wojewódzkiego Policji w Poznaniu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej.
Postanowieniem z dnia 3 listopada 2014 r., sygn. akt II SAB/Po 88/14, referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu odmówił skarżącemu przyznania prawa pomocy. W uzasadnieniu powyższego postanowienia podniesiono, że skarżący T. K. złożył wniosek o przyznanie prawa pomocy w całości poprzez zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie radcy prawnego lub adwokata. Uzasadniając powyższy wniosek skarżący wskazał na brak zatrudnienia, całkowity brak dochodów, brak oszczędności, brak majątku. Z uwagi na fakt, że wniosek o prawo pomocy na urzędowym formularzu był niepełny, zwrócono się do skarżącego, w oparciu o przepis art. 255 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270, ze zm., dalej jako: "p.p.s.a."), o uzupełnianie wniosku poprzez przedłożenie dodatkowych aktualnych oświadczeń i dokumentów źródłowych.
W odpowiedzi skarżący podał, że nie posiada żadnych źródeł dochodów, pozostaje na utrzymaniu rodziny, od której nie otrzymuje dochodów. Odnosząc się do źródeł dochodów rodziny wyjaśnił, że należy zwrócić się do członków jego rodziny z takim pytaniem. Skarżący podał, że z uwagi na brak dochodów nie składał zeznań podatkowych, nie ma także oszczędności, więc nie posiada rachunku bankowego. Oświadczył, że nie posiada żadnej nieruchomości, nie prowadzi działalności gospodarczej, nie posiada samochodów, nie jest także w stanie podać wysokości kosztów swojego koniecznego utrzymania ponoszonych przez rodzinę, która zapewnia mu wszystkie potrzebne dobra.
Mając na względzie powyższe ustalenia faktyczne referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu dnia 3 listopada 2014 r. odmówił przyznania prawa pomocy.
Powyższe postanowienie zostało utrzymane w mocy postanowieniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2014 r.
Naczelny Sąd Administracyjny, postanowieniem z dnia 19 lutego 2015 r., sygn. akt I OZ 123/15, oddalił zażalenie T. K. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 grudnia 2014 r.
Dnia 27 marca 2015 r. T. K. po raz drugi złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym (k. 80 akt sądowych).
Postanowieniem z dnia 9 kwietnia 2015 r. referendarz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu odmówił przyznania T. K. prawa pomocy, wskazując, że składając ponowne żądanie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu, skarżący nie usunął wątpliwości, jakie budziło już wcześniej złożone oświadczenie majątkowe.
W terminowo wniesionym sprzeciwie z dnia 10 maja 2015 r. skarżący zakwestionował ustalenia wskazane w postanowieniu referendarza sądowego.
Postanowieniem z dnia 20 maja 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odmówił przyznania T. K. prawa pomocy. W uzasadnieniu Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. przyznanie prawa pomocy osobie fizycznej w zakresie całkowitym następuje, gdy osoba ta wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania. Zatem Sąd nie jest zobowiązany do prowadzenia dochodzenia, czy wnioskodawca spełnia warunki przyznania mu wnioskowanego prawa pomocy. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania, że jego sytuacja materialna jest na tyle trudna, że uzasadnia wyjątkowe traktowanie, o którym mowa w przepisach regulujących instytucję przyznania prawa pomocy (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2012 r., sygn. akt II FZ 940/12, Baza NSA). Oznacza to, że powinien on poczynić wszelkie kroki mające na celu uprawdopodobnienie tych okoliczności. W przedmiotowej sprawie składając ponowne już żądanie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienie pełnomocnika z urzędu, wnioskodawca nie usunął wątpliwości, jakie budziło już wcześniej złożone oświadczenie majątkowe. Skarżący, mając świadomość stwierdzonych braków w złożonym oświadczeniu majątkowym, nie uzupełnił go o niezbędne informacje. Sąd uznał zatem, że skarżący nie wykazał w sposób niebudzący wątpliwości, że nie jest w stanie ponieść nawet częściowo kosztów postępowania, dlatego na podstawie art. 245 § 1 i § 2 oraz art. 246 § 1 pkt 1 p.p.s.a. odmówił mu przyznania prawa pomocy.