Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Izabella Kulig - Maciszewska po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SAB/Lu 485/13 o odmowie przyznania prawa pomocy T. W. w sprawie ze skargi T. W. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Lublinie w przedmiocie wniosku z dnia [...] czerwca 2013 r. o wznowienie postępowania administracyjnego w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych postanawia: oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie postanowieniem z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt II SAB/Lu 485/13 odmówił T. W. przyznania prawa pomocy z uwagi na oczywistą bezzasadność skargi. W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, że oczywista bezzasadność skargi, w rozumieniu art. 247 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej jako "p.p.s.a."), zachodzi wówczas, gdy bez głębszej analizy prawnej, nie ulega wątpliwości, że skarga nie może być uwzględniona. Oczywista bezzasadność skargi ma miejsce zwłaszcza wtedy, gdy skarga kwalifikuje się do odrzucenia.
W ocenie Sądu I instancji, skarga T. W. podlegała odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a., gdyż została wniesiona z naruszeniem przepisu art. 52 § 1 p.p.s.a. Skarżąca bowiem przed wniesieniem skargi do sądu nie wyczerpała środka zaskarżenia, jaki służył jej w administracyjnym toku instancji - art. 37 § 1 k.p.a. Sąd wskazał, że skarżąca wniosła bowiem wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przez samorządowe kolegium odwoławcze w tym samym piśmie, co skargę na bezczynność tego organu. A zatem, do dnia wniesienia skargi na bezczynność kolegium nie zaczął nawet biec miesięczny termin do rozpoznania przez ten organ wezwania do usunięcia naruszenia prawa, wynikający z art. 35 § 3 w związku z art. 37 § 1 k.p.a.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożyła T. W., w którym wniosła o jego uchylenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Na mocy art. 52 § 1 i § 2 p.p.s.a skargę do sądu administracyjnego na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jeżeli służyły one skarżącemu w postępowaniu przed organem właściwym w sprawie. Kodeks postępowania administracyjnego w art. 37 § 1 przewiduje taki środek zaskarżenia, który służy do zwalczania bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania w postaci zażalenia do organu wyższego stopnia, a jeżeli nie ma takiego organu - wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Zatem warunkiem skutecznego wniesienia skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracji jest uprzednie złożenie zażalenia bądź wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 37 § 1 k.p.a. Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wywiera więc skutek wyczerpania przez stronę przysługujących jej środków zaskarżenia (art. 52 § 1 p.p.s.a.), a tym samym umożliwia skuteczne wniesienie skargi na bezczynność organu pozostającego w zwłoce i niepodejmującego w ustawowym terminie aktów wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 3 p.p.s.a.
W rozpoznawanej sprawie nie ma organu wyższego stopnia nad Samorządowym Kolegium Odwoławczym w Lublinie, zatem T. W. przed wniesieniem skargi na bezczynność przysługiwało wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Skarżąca przed wniesieniem skargi winna wezwać organ do usunięcia naruszenia prawa. Składając natomiast w jednym piśmie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa i skargę na bezczynność skarżąca nie wyczerpała środków zaskarżenia, jakie służyły jej w administracyjnym toku instancji, co oznacza, iż jej skargę należy uznać za niedopuszczalną.
W świetle powyższego, prawidłowo Sąd I instancji odmówił skarżącej przyznania prawa pomocy na podstawie art. 247 p.p.s.a.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji postanowienia.