Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Roman Ciąglewicz /spr./ po rozpoznaniu w dniu 4 października 2016 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia R. P. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 230/16 o odrzuceniu skargi R. P. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] grudnia 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia informacji publicznej postanawia: oddalić zażalenie.
Postanowieniem z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 230/16, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 w zw. z art. 54 § 1, art. 53 § 1 P.p.s.a., odrzucił skargę R. P. na decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej z dnia [...] grudnia 2015 r., jako wniesioną po upływie terminu do jej wniesienia.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył R. P., reprezentowany przez, wyznaczonego w ramach prawa pomocy, radcę prawnego. W zażaleniu zarzucił naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 58 § 1 pkt 2 i § 3 w zw. z art. 54 § 1, art. 53 § 1 P.p.s.a., przez bezpodstawne przyjęcie, że skarga została wniesiona z uchybieniem terminu, w sytuacji, gdy z akt sprawy nie wynika, kiedy skarżący odebrał decyzję. Jego zdaniem, nie można zatem (ponad wszelką wątpliwość) stwierdzić, że skarga została złożona z uchybieniem terminu. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości. Pełnomocnik skarżącego wniósł także o przyznanie wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu, oświadczając, że wynagrodzenie to nie zostało uiszczone w całości ani w części
W odpowiedzi na zażalenie Dyrektor Generalnej Służby Więziennej wniósł o jego oddalenie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie zajęte w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia. Sąd pierwszej instancji trafnie zauważył, że skarga na przedmiotową decyzję Dyrektora Generalnego Służby Więziennej została błędnie skierowana - bezpośrednio do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zamiast za pośrednictwem organu. W takiej sytuacji datą jej złożenia była data przekazania skargi przez Sąd organowi, tj. 23 stycznia 2016 r. Jak wynika z akt sprawy, skarżący odebrał decyzję w dniu 23 grudnia 2015 r., zatem ostatnim dniem do wniesienia skargi był dzień 22 stycznia 2016 r.
Podniesiony w zażaleniu argument, że na zwrotnym potwierdzeniu odbioru, jak również w dzienniku korespondencji organu widnieje inny numer ([...] 839), niż numer skarżonej decyzji ([...] 835), wobec czego nie można ustalić, kiedy faktycznie skarżący odebrał decyzję organu, nie może stanowić podstawy do uchylenia skarżonego postanowienia.
Zauważyć bowiem należy, że w odpowiedzi na zażalenie organ zawarł dokładne wyjaśnienie obowiązującego, wg instrukcji kancelaryjnej jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, oznaczania spraw. Podkreślono, iż znak sprawy składa się z :
1. symbolu literowego nazwy komórki organizacyjnej załatwiającej sprawę,
2. symbolu hasła klasyfikacyjnego dokumentacji według wykazu akt,
3. numeru, pod którym sprawa została zarejestrowana w spisie spraw,
4. dwóch ostatnich cyfr roku kalendarzowego, w którym sprawa została wpisana do spisu spraw.
Omyłka w numerze dotyczyła natomiast numeru porządkowego z dziennika korespondencyjnego, umieszczanego w celu ułatwienia odszukania konkretnej sprawy. Organ dodatkowo załączył kopię wypisu z dziennika korespondencyjnego Biura Dyrektora Generalnego, w którym widnieją wpisy spraw oznaczonych nr porządkowymi 835 oraz 839 (która nie dotyczy Romana Piskorza).
Tym samym stwierdzić należy, że zaistniały błąd w oznaczeniu numeru doręczonej decyzji, na zwrotnym potwierdzeniu odbioru oraz w dzienniku korespondencji organu, pozostaje bez wpływu na możliwość prawidłowej identyfikacji daty doręczenia skarżonej decyzji.
Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a.
Odnosząc się do wniosku pełnomocnika skarżącego, o przyznanie na jego rzecz kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, podnieść należy, że orzekanie o wynagrodzeniu dla pełnomocnika z urzędu za wykonaną pomoc prawną, należnym od Skarbu Państwa (art. 250 P.p.s.a.), powierzone zostało wojewódzkim sądom administracyjnym w postępowaniu określonym przepisami art. 258-261 P.p.s.a.