Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia T. Z. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 lipca 2007 r., sygn. akt I SA/Wa 936/07 o odmowie wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie ze skargi T. Z. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...], nr [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości postanawia oddalić zażalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 31 lipca 2007 r. odmówił T. Z. wstrzymania wykonania decyzji Ministra Budownictwa z dnia [...] w przedmiocie zezwolenia na niezwłoczne zajęcie nieruchomości. W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu, jeśli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Strona powinna określić we wniosku o wstrzymanie, jaka szkoda lub skutek mogą być konsekwencją wykonania zaskarżonej decyzji. W niniejszej sprawie skarżący nie wskazał na czym miałoby polegać grożące mu niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Podał jedynie, iż wykonanie decyzji może doprowadzić do nieodwracalnych, trwałych i niemożliwych do odwrócenia strat. Sąd uznał, że uzasadnienie to nie daje podstaw do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.
Zażalenie na powyższe postanowienie złożył T. Z., wnosząc o jego uchylenie i wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Zarzucił, iż Sąd I instancji nie uwzględnił argumentów zawartych w jego "odwołaniu" od decyzji Ministra Budownictwa. Podniósł, że jej wykonanie spowoduje trwałe zablokowanie dostępu do nieruchomości skarżącego (nr [...]), sąsiadującej z działką, której dotyczy decyzja (nr [...]). Tym samym zostanie on pozbawiony możliwości prowadzenia działalności rolnej i uzyskiwania dochodów. Wskazał, że nie posiada innej drogi dostępu do swojej nieruchomości, jak tylko poprzez działkę objętą zaskarżoną decyzją.
W odpowiedzi na zażalenie Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w R. wskazała, że do zrealizowania inwestycji budowy obwodnicy R. konieczne jest uzyskanie pozwolenia na budowę, stanowiącego warunek ubiegania się o środki finansowe na ten cel. Realizacja powyższej inwestycji pozwoli na uzyskanie odcinka drogi krajowej nr 4 K.-Ł. o parametrach dostosowanych do wymogów Unii Europejskiej, która pełnić będzie funkcję drogi alternatywnej dla autostrady A-4. Odnosząc się do argumentów skarżącego organ wskazał, że mieszka on w K. i nie prowadzi żadnej działalności rolnej. Ponadto, do działki pozostającej poza pasem drogowym zostanie wykonana droga dojazdowa.
Odnosząc się do odpowiedzi na zażalenie T. Z. wniósł o jej "odrzucenie, jako pisma merytorycznie nie dotyczącego sprawy". Podkreślił, że w operacie szacunkowym dotyczącym jego działki rzeczoznawca stwierdził, że ze względu na ukształtowanie terenu dojazd do działki możliwy jest przez sąsiednią działkę, tj. działkę nr [...].
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Zażalenie nie posiada usprawiedliwionych podstaw.
Zaskarżona decyzja wydana została w oparciu o art. 17 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721, ze zm.), stanowiący w ust. 2, że decyzji, o której mowa w ust. 1 nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli jest to niezbędne do wykazania prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane. Przyjmując takie rozwiązanie ustawodawca uznał, że jest ono konieczne dla usprawnienia procesu inwestycyjnego budowy dróg. Wstrzymanie wykonania decyzji wydanej na podstawie powołanego art. 17 cyt. ustawy byłoby zatem działaniem sprzecznym z założeniem ustawodawcy i niweczyłoby cel takiego uregulowania. Naczelny Sąd Administracyjny wielokrotnie wyrażał powyższe stanowisko,