Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec po rozpoznaniu w dniu 26 października 2009 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia M. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 września 2009 r., sygn. akt II SAB/Wa 35/08 o oddaleniu wniosku M. W. o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w sprawie ze skargi M. W. postanawia oddalić zażalenie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 9 października 2008 r., sygn. akt II SAB/Wa 35/08, odrzucił skargę M. W. z uwagi na nieuzupełnienie jej braków formalnych i niewskazanie przedmiotu zaskarżenia oraz organu, którego skarga dotyczy.
W piśmie z dnia 20 sierpnia 2009 r. skarżący wniósł o wyłączenie wszystkich sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie od rozpoznania niniejszej sprawy.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 24 września 2009 r., oddalił wniosek skarżącego. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd wskazał, że mając na uwadze treść przepisu art. 20 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie ma podstaw do żądania wyłączenia od orzekania sędziów w sprawie, która została już zakończona. Wniosek wnosi się bowiem w toku postępowania, gdyż ma on zagwarantować rozpoznanie sprawy przez bezstronny sąd. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało natomiast zakończone postanowieniem z dnia 9 października 2008 r.
W tej sytuacji, w ocenie Sądu, wniosek skarżącego o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest bezzasadny i podlega oddaleniu.
M. W. wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie na powyższe postanowienie.
Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Instytucja wyłączenia sędziego zarówno z mocy prawa, jak i na wniosek strony jest istotną gwarancją procesową, która ma zapewnić rozpoznanie sprawy przez sąd w takim składzie orzekającym, którego sędziowie nie pozostają w relacjach osobistych ze stronami oraz nie mieli określonych wcześniej związków z rozpoznawaną sprawą. Ratio legis przepisów o wyłączeniu sędziego, we wszystkich procedurach sądowych sprowadza się do eliminowania przyczyn, które mogą skutkować wątpliwościami, co do bezstronności i obiektywizmu sędziego w rozpoznaniu określonej sprawy. Poza wypadkami wyłączenia z mocy samego prawa (art. 18 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi; Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), wyłączenie sędziego następuje na wniosek wówczas, jeżeli zachodzą takie okoliczności, które mogłyby wywołać wątpliwości co do bezstronności sędziego. Oznacza to, że o wniosku o wyłączenie sędziego można mówić wówczas, gdy odnosi się on do określonych sędziów i oparty jest na podstawach wskazujących na istnienie takich okoliczności, które wymagają oceny, czy wątpliwości co do bezstronności sędziego są uzasadnione.
Z akt sprawy wynika, że postępowanie toczące się w przedmiotowej sprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie zostało zakończone prawomocnym postanowieniem z dnia 9 października 2008 r. odrzucającym skargę.
Wskazać zatem należy, iż wniosek o wyłączenie sędziego wnosi się w toku postępowania, ma on bowiem zagwarantować rozpoznanie sprawy przez bezstronny sąd. Skoro postępowanie w niniejszej sprawie zostało zakończone, to trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji, że wniosek o wyłączenie sędziów Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie jest niedopuszczalny, bowiem nie ma na celu zagwarantowania bezstronnego rozpoznania sprawy przez ten Sąd, a w istocie rzeczy zmierza do zmiany prawomocnego postanowienia tego Sądu z dnia 9 października 2009 r.
Na marginesie należy zauważyć, że mając na względzie treść art. 64 § 3 w zw. z art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uznać należy, że jeżeli wniosek o wyłączenie sędziego jest niedopuszczalny, podlega odrzuceniu. W związku z tym Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie powinien był wniosek odrzucić. Jednakże okoliczność ta nie ma istotnego wpływu na wynik sprawy, nie zmienia ona bowiem materialno-procesowej sytuacji strony w postępowaniu.
Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w zw. z art. 197 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w postanowieniu.